صفای اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای نور سما و جلوه طور از تو</p></div>
<div class="m2"><p>در چشم و دل و دماغ من نور از تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نزدیکی و جز ذات تو مستور از تو</p></div>
<div class="m2"><p>ای ستر و زوال و منقصت دور از تو</p></div></div>

دیوان اشعار حکیم صفای اصفهانی به کوشش احمد سهیلی خوانساری - حکیم صفای اصفهانی - تصویر ۳۱۳

شمارهٔ ۱۲

ای نور سما و جلوه طور از تو
در چشم و دل و دماغ من نور از تو
نزدیکی و جز ذات تو مستور از تو
ای ستر و زوال و منقصت دور از تو

هوش مصنوعی: این ابیات از شعری هستند که به توصیف زیبایی و نور الهی پرداخته‌اند. شاعر از نور و جلوه‌های خداوند سخن می‌گوید که در درون او تأثیر گذاشته و او را به سمت شناخت و نزدیکی به ذات الهی رهنمون می‌کند. همچنین، شاعر به ویژگی‌های خداوند مانند ستر و دوری از نقص اشاره می‌کند و می‌خواهد نشان دهد که خداوند از هر گونه نقصان و زوال دور است.

شمارهٔ ۱۰

شمارهٔ ۱۱

هوش مصنوعی: ای تابش آسمانی و زیبایی کوه طور، در چشم و دل و ذهن من فقط تویی که نور می‌بخشی.

ای نور سما و جلوه طور از تو

در چشم و دل و دماغ من نور از تو

هوش مصنوعی: نزدیکی به تو و وجود تو تنها به ذات خودت بازمی‌گردد، ای پوشیده و دور از زوال و نقص.

نزدیکی و جز ذات تو مستور از تو

ای ستر و زوال و منقصت دور از تو

شمارهٔ ۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده