هوش مصنوعی: راز دل و عشق را می‌دانم، اما در دام خواسته‌های جسمی نمی‌افتم.

هوش مصنوعی: عشق من مانند اسب چابکی است که دمی بران می‌زند و در دنیای خیال و فانتزی به سوی اهدافم می‌تازد.

هوش مصنوعی: عشق من را به تو گره زد و نابود کرد، حالا نمی‌دانم که آیا مشکل از موی توست یا از خودم.

هوش مصنوعی: دوست، جان من است و من فقط یک جسم ضعیف و ناتوان. او روح من است و من فقط لباسی برای او هستم.

هوش مصنوعی: هر فردی به دنبال عشق و آرزویی است، اما من در چنگال دل خود گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: ماه زیبایی از پرده بیرون آمد و به حالت دیوانگی و شیدایی خود، به زمین فرخار و مروست (میر ختن) راه یافت.

هوش مصنوعی: زلفی که به شکل گره‌ای درآمده بود، حالا باز شده و به سمت چشمانم افتاده است.

هوش مصنوعی: من در زندان و چاه خودم را همچون یوسف می‌بینم، تا زمانی که موهای تو در دسترسم باشد.

هوش مصنوعی: من به خاطر زلف‌های پیچ و تاب‌دار و شکننده‌ات، خود را دچار درد و شکنجه کرده‌ام. این زلف‌ها از سر تا پا مرا در تنگنا قرار داده و به نوعی اثری عمیق بر وجودم گذاشته است.

هوش مصنوعی: ناخن‌های من همانند ابزاری است که می‌تواند کوهی از غم‌ها را بشکافد و بر تنگناهای قلبم غلبه کند.

هوش مصنوعی: اگر بمیرم، غم عشق مانند لاله‌ای از خاک سر برمی‌آورد و شقایق از کفنم رویش می‌کند.

هوش مصنوعی: از زیبایی لعل تو، یاقوتی به حرکت در می‌آید و از سنگ عقیق یمن، آب روانی جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: خاک فقر تو مانند منبعی است که زندگی را تامین می‌کند و عشق تو مانند گل و یاسمن، زیبایی و طراوت به من می‌بخشد.

هوش مصنوعی: سفر به سرزمین خراباتی و زوال، در نهایت مرا به سوی وطنم راهی کرد.

هوش مصنوعی: من فقیر هستم و در عین حال، عظمت و شکوه سرپرست این دنیا و زمان را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: من باطنی پاک و خالص دارم و به دنبال ثروت و مال نیستم و همچنین وابسته به خانواده یا فرزندان نیستم.