هوش مصنوعی: زمانی که درگاه پادشاهی از آسمان سرد می‌گذرد، بدان که خاک درگاه درویش، تاج و تخت ماست.

هوش مصنوعی: کبوتر ما در آسمان بام تو زندگی می‌کند و در خواب و خیال خود، به جستجوی حقیقت و آثار واقعی آن می‌پردازد.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو چون کمندی است که به گردن شیر می‌افتد و او را به شدت در اختیار گرفته است، چرا که تو این زیبایی را برای شکار دل نازک ما به کار گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: به زیر سایه پرچم خورشید، آسمان وجود روشن شد و از طرف شرق، شهود ستاره ما نمایان گردید.

هوش مصنوعی: ما ستاره‌ایم و نه مانند شاهباز که زیر پر ما آفتاب را می‌بیند؛ ما در واقع نورانی و پر قدرت هستیم.

هوش مصنوعی: در درون تاریکی‌های جسم تو، آب حیات وجود دارد که در دل، همچون آینه‌ای روشن، نشان‌دهنده‌ی عظمت و بزرگی سکندر است.

هوش مصنوعی: به دور نقطهٔ دل، دایره‌وار حرکت می‌کنیم تا آن را احاطه کنیم، زیرا همه چیز در زیر دایرهٔ ما در چرخش است.

هوش مصنوعی: ما به زیر سلطه فقر درآمده‌ایم و حالا در میان مردم، مقام و جایگاهی پیدا کرده‌ایم که بر ما تسلط دارند.

هوش مصنوعی: کتاب وجود ما در دست استادمان است که هر آنچه هست، نشانه‌ای از توضیحات او برای ماست.

هوش مصنوعی: اگر نواقص وجودی را از بین ببریم، امکان تبدیل آن به طلا (به معنای کمال و ارزش) فراهم می‌شود، همان‌طور که وقتی کیمیاگر بر روی مس کار می‌کند، آن را به طلا تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: نشستن در گوشه‌ای از زندگی برای ما آرامش و صفایی دارد که حتی از روشنایی آفتاب آسمانی نیز بیشتر است، زیرا ذات ما درخشان و نورانی است.

هوش مصنوعی: ما همواره حامی و محافظ گنجینه‌ها و زیبایی‌ها هستیم، چرا که ارزش و مقام ما از هر جواهر و گوهری بالاتر است.