هوش مصنوعی: دیروز ساقی با دل‌دردی در میخانه را باز کرد و با نگاه محبت‌آمیزش به غریبه‌ای آشنایی داد.

هوش مصنوعی: محبت و عشق من به تو همچنان پابرجا است، حتی اگر در دلی که عهد را شکسته، مشکلات و حسرت‌ها وجود داشته باشد. من همچنان بر آن پیمان باقی‌ام و از آن لحظات لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: دل همچون او آزاد شد، وقتی که زلفش را از گره و زنجیر و خم بر شانه‌اش باز کرد.

هوش مصنوعی: دامی که برای پرنده با دانه گذاشته شده، ضرر دارد و من هم به خاطر عشقم به دل پرنده، از این دام که با دانه باز شده، مایوس هستم.

هوش مصنوعی: عشق مرا به جنون کشاند و او با چشمان زردش نگاه کرد و خانه‌ای برای درمان دیوانگان ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: من برای جست‌وجوی عشق تو، به ویرانی درآمدم، مثل این که کسی در یک گنجینه، در میان ویرانه‌ها، گنجی را پیدا کند.

هوش مصنوعی: دوست با من سخنی گفت و هر یک از اعضای بدنم را به مانند صدای خوش حنانه به گفتگو واداشت.

هوش مصنوعی: عقل در مقابل زیبایی و عشق، ناتوان است. عشق به مانند شانه‌ای قوی، موهای درهم‌ریخته و پیچیده را باز می‌کند و مشکلات را حل می‌سازد.

هوش مصنوعی: در دنیای بالا به دنبال چیزی بودم و در درون خود احساس می‌کردم که همه آنچه از شهر به من رسیده، چنان است که مانند خانه‌ای برای من است.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، دلم مانند پروانه‌ای بود که به شمع جذب شده بود. وقتی شمع روشن شد، پروانه بال‌های خود را گشود.

هوش مصنوعی: من از هزاران درِ معرفت بهره‌مند شدم و وقتی با جدیت در پی خواسته‌ام رفتم، در نعمت و فیض به‌طور خاص به روی من گشوده شد.

هوش مصنوعی: دیدم که در آن روز، وقتی شاه پرنده‌ی شکاری از لانه‌اش بیرون می‌آمد، آنجا جایگاه ساعد شاه بود.

هوش مصنوعی: غم همچون قفلی بود که بر شادی چیره شده بود، اما با تلاش و اراده مردانه، حتی نفس پیر نیز توانست آن قفل را بگشاید و شادی را به دست آورد.