هوش مصنوعی: شب گذشته در دل من دربی از اسرار به روی من باز شد، که تا آن moment بسته بود و حالا با خوش شانسی من، این در به رویم گشوده شد.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر دوستی با غم و ناراحتی دچار مشکل و گره‌های ذهنی زیادی شده است که مانند ناخن‌هایی نامرئی آن را می‌خراشند و نشانه‌های شگفتی را نمایان می‌کنند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که هنوز بال نیافته، با روح خود، عشق را برایم به ارمغان آورد و به من اجازه پرواز داد، گویی که گفتی بال‌هایش را با ناز باز کرد.

هوش مصنوعی: هنگامی که گل‌ها در باغ شکوفا می‌شوند، من نیز مانند بلبلی که آوازش را سر می‌دهد، از دل شوری که دارم، صدا بلند می‌کنم و احساساتم را ابراز می‌کنم.

هوش مصنوعی: خدای عشق با نغمه‌ای که مطرب نواخت، دل را از گرفتاری‌ها آزاد کرد و گره‌های محبت را باز کرد.

هوش مصنوعی: دل من پر از عشق و گوهرهای نهانی است، اما دیگران با نگاه کردن به آن، راز و غم‌های من را آشکار می‌کنند.

هوش مصنوعی: تلخی زندگی‌ام به خاطر یارم شد که با لب‌هایش، شیرینی‌ای به من داد که از عسل هم خوشمزه‌تر است و این احساس را در من ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: قلب من از شادی و سروری به اوج آسمان‌ها پرواز کرده است. این چه پروازی است که آن پرنده خوشحال و سرمست انجام داده است؟

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که ایمان و کفر نمی‌توانند به یکدیگر نزدیک شوند. زیبایی ایمان، به خاطر وجود دوست (دوست به معنای محبوب یا معشوق) در کعبه نمایان می‌شود و آن بت زیبا (سمبل محبوب یا معشوق) به من نشان داده شده است. در واقع، بدون حضور محبوب، ایمان نمی‌تواند به معنای واقعی خود برسد.