هوش مصنوعی: عشق و غم من به حدی سنگین و پر از درد شده که مانند کوهی بزرگ بر دوش من سنگینی می‌کند. ای دل، آیا واقعاً می‌توانی این بار سنگین را تحمل کنی؟

هوش مصنوعی: وقتی که تیر با استقامت از کمان رها می‌شود، قد و قامت کسی که ایستاده و بی‌قامت است، مانند قیامت می‌شود. من نیز مثل تیری هستم که کمان من را به اوج می‌برد.

هوش مصنوعی: رنگ چهره‌ام مانند ارغوان است و بالای سرم نیز به رنگ ارغوانی درآمده است. زیبایی و وضعیت من مانند زعفران است و شادابی‌ام شبیه نی می‌باشد.

هوش مصنوعی: وقتی غم او مثل یک سایه بر دل من افتاد، گویی ناله قلبم به ماه می‌رسد. دلم رفت و در پی‌اش می‌روم و جانم به حسرت، روانه می‌شود.

هوش مصنوعی: من بدون ارزش و جواهر مانند سنگی در آب و آتش هستم. اشک‌هایم مانند باران در فصل بهار می‌ریزند و ناله‌هایم مانند صاعقه‌های قهرمانانه است.

هوش مصنوعی: از دل به سوی او رفتم و به خاطرش جانم را آماده کردم. عشق من و زیبایی او به داستان و افسانه‌ای تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: مغروق زلف کسی شدم و مانند مو ضعیف و ناتوان گشتم. اگر آن هلال زیبا به سمت من بیاید، می‌توانم بگویم که این ماه لاغر و نازک، همچون زلف آن محبوب، همه چیز را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: ما قلبی داشتیم و روحی که در بند آن محبت زندگی می‌کرد. جان ما به آن عشق وابسته و دل ما آشفته و ناتوان شده است.

هوش مصنوعی: در کار خود غرق و غمگین هستم، مانند یک پدیده نایاب. عقل من به اندازه‌ی یک کودک است، اما عشق من به مانند یک فرد مسن شده و تجربه یافته است.

هوش مصنوعی: در جستجوی معشوقی هستم که مانند ماهی سرمست، با زلفی بر دست نشسته و پس از مدتی برمی‌خیزد. گویی که زمان به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: از چشمان و دامنم، طوفانی به‌پا شده است؛ به‌دلیل غم عشق، هر دامنم مانند دریا و هر یک از چشمانم مثل ناودانی پر از آب شده‌اند.

هوش مصنوعی: ایدل، آیا غم عشق را تجربه کردی؟ تو جانت را فدای عشق کردی و در عوض غم را به دست آوردی. در این مسیر، کفر و گلی که به آن دلبسته‌ای، جهل و جسمت جایگزین دین، دل، عقل و جانت شده است.

هوش مصنوعی: بدون پا و سر مانند یک گوشت بر روی زمین باش، یا این که کامل و با همه‌ی اعضای خود مانند گردن شخصی که زیباست در میدان دل‌ها ظاهر شو، زیرا او با شمشیر و نیزه خود سر را به میدان عشق می‌آورد.

هوش مصنوعی: دل پرنده‌ای که هنوز بالغ نشده بود، پرواز عشقش او را به سیمرغ حقیقت تبدیل کرد و به زیبایی‌هایی مانند طاووس در باغ بهشت رساند.

هوش مصنوعی: این کودک که هنوز درک و دانشی ندارد، در مکتب استاد بزرگ، درس غم را یاد گرفت و به مردی با دل آگاه و نکته‌سنج تبدیل شد.

هوش مصنوعی: کسی که با ضعف و نقص خود کنار آمد و به جستجوی حقیقت و صفای وجود پرداخت، در سایهٔ راهنمایی روحانیان قدیمی به کمال رسید و در مسیر هدایت قرار گرفت.