هوش مصنوعی: تو در نظر من، چونان سرو ناز و خوش‌نمائی هستی که بر کنار جوی آب قرار گرفته‌ای. وای بر من که فقط بر لب این جوی ایستاده‌ام و به تماشایت می‌نگرم.

هوش مصنوعی: سرم را برای عشق به زمین می‌گذارم، زیرا هر کجا که پا بگذارم، راهی دیگر وجود دارد که مرا به او می‌رساند.

هوش مصنوعی: عشق به قدری در وجودم رسوخ کرده که دیگر نمی‌توانم بگویم رگ و پوست من است؛ بلکه این عشق است که در من تجلی یافته و وجود مرا احاطه کرده است.

هوش مصنوعی: برای جستجوی خوشبختی و زندگی جاودانه، از مسیر عشق و محبت به محبوب خود منحرف نشوید، زیرا که راهی که به او می‌رسد، به مانند خضر، بقا و جاودانگی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به احساس غم و حسرتی اشاره می‌کند که سال‌هاست او را در خود فرو برده است. او به زیبایی اشاره می‌کند که دوستش در کنار او نیست و یادآور می‌شود که مدت زیادی است که به سراغ او نرفته و حالش را نمی‌پرسد. این احساس باعث شده که او به نوعی در حسرت و نابودی زندگی کند، گویی که در این وضعیت، فقط یک ظرف خالی است که هیچ چیز در آن نیست.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زلف محبوب بسیار آشفته و بی‌قرار است. اگر می‌خواهی از حال و وضع دل من باخبر شوی، باید از زلف محبوب سوال کنی، زیرا حال دل من به آن زلف وابسته است.

هوش مصنوعی: دل من در مسیر عشق بسیار دچار سختی و مشکل شده، اما در تو هیچ نشانی از آن مشکلات نیست. آیا تنها دلی که آرامش دارد دل توست؟

هوش مصنوعی: جوانی به کمال خود رسیده اما اثر زهر بر جان او باقی مانده و دلیل این تأثیر، زیبایی و دلربایی آن ابروست که در مقابل او قرار دارد.

هوش مصنوعی: من آماده‌ام که دوباره در میدان عشق وارد شوم، سری که در حلقه‌ی زلف معشوق مانند گروهی از شتران در حال چرخش است.

هوش مصنوعی: تو دارای زیبایی‌هایی هستی و با موهایت که به هم ریخته است، بیایید که وقت آن است که زخم‌های دل را ترمیم کنیم.

هوش مصنوعی: تو هزاران زخم بر دل می‌زنی، اما در عوض از زیبایی و لطافت دو زلف خوشبو و زیبا آگاه هستی.

هوش مصنوعی: وجودم در پوست نمی‌گنجد، زیرا عشق به دوست در عمق جانم نشسته است؛ آن عشق همچون مغز است و بقیه، تنها پوسته‌ای بیشتر نیستند.