هوش مصنوعی: اگر دریا را ندیدید که در عمق خود چه چیزی دارد، به من نگاه کنید؛ زیرا دلم به مانند جوی آبی است که برای دریافت رحمت او تشنه است.

هوش مصنوعی: کدام جوی می‌تواند دل من را پر کند، در حالی که دریای محبت تو بی‌پایان است؟

هوش مصنوعی: کدام دوستی وجود دارد که از حال من و زندگی‌ام خبر داشته باشد، چون سرنوشت او هم به سرنوشت سنگ و سبو وابسته است؟

هوش مصنوعی: در خفا و تنهایی نشسته‌ام و سرم پر از هجوم افکار و خیالات است. بر زانوی خود تکیه کرده‌ام و ناتوان و بی‌رمق به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: با تلاش و کوشش در عشق دوست نتوانستند به نتیجه برسند، زیرا که عشق او خود به خود رشد می‌کند و نیازی به کمک ندارد.

هوش مصنوعی: از دیگران نپرس درباره روشنی چهره دوست، چون شرق او پر از زیبایی است و غرب او مانند رگ و پوست می‌باشد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از مسافران راه فقر نشانی نداده است، زیرا در این کوچه آن‌قدر پیچ‌وتاب وجود دارد که بسیاری گم شده‌اند.

هوش مصنوعی: در دل دوست، چشمی وجود ندارد که غیر او را ببیند و چه بسا که چشمی چون چشمان من، غیر از او را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: ما از دل یار جدا نمی‌شویم و به سوی دیگر نمی‌رویم، چرا که اعتبار و عظمت حقیقت تنها در این مکان و از خاک این زمین برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: با عیسی و مریم چه نیازی به کلمات است؟ وقتی دل من در درد و غم تو پاره و زخم است، فقط نیاز به دستان پر مهر تو دارد تا آن را ترمیم کند.

هوش مصنوعی: سخن عشق به قدری داغ و پرشور است که می‌تواند دل و سینه را بسوزاند و در آتش آن، دوام و پایداری بیشتری نسبت به سنگ و خاک وجود دارد.

هوش مصنوعی: مرا به راه‌های ظاهری و فریبنده نبر، زیرا حقیقت و اصل موضوع در خم ابرویی که دوست دارم نهفته است.

هوش مصنوعی: من در میان آتش و آب قرار دارم و نه حالتی مانند ماهی دارم و نه مانند سمندر. این وضعیت به من می‌گوید که نه روحیه‌ی خاصی دارم و نه خواسته‌ای مشخص.

هوش مصنوعی: نه به سمت شرق است و نه به سمت غرب، به هیچ طرفی نروید، زیرا آفتاب زیبایی آسمان ما هیچ سو ندارد.