هوش مصنوعی: انسان تجلی و تصویر خداست، اما چون خدا را نشناخت، دیگر نتوانست به حقیقت خودش پی ببرد و نشناخت که او نیز تجلی حق است.

هوش مصنوعی: سلطانان راستین واقعیت را از فقرا درک می‌کنند. پادشاه واقعی آن نیست که نتواند گدا را بشناسد.

هوش مصنوعی: دوست در خانه است و ما در جستجوی او در کوچه‌ها می‌گردیم، دل عاشق‌پیشه من آن زلف دوتا را نشناخت.

هوش مصنوعی: هیچ ذره‌ای وجود ندارد که در آن خورشید حقیقت وجود نداشته باشد و حتی کمتر از آن ذره‌ای هم نمی‌توان یافت که خورشید حقیقت را نشناخته باشد.

هوش مصنوعی: درد و رنج ناشی از ریاضت و ظاهرسازی در عبادت را تنها در میخانه می‌توان درمان کرد، زیرا زاهدی که از درد و رنج بی‌خبر است، هرگز نمی‌داند که درمان کجاست.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که صدای من از درون من به وجود می‌آید و به مانند صدای حیوانی است که در کوه ثابت است و نمی‌تواند این صدا را تشخیص دهد. به عبارت دیگر، احساسات و افکار من در درون خودم شکل می‌گیرند و مانند صدای بلند و واضحی هستند که دیگران قادر به درک آن نیستند.

هوش مصنوعی: انسان مانند آینه‌ای است که حقایق پنهان را نمایش می‌دهد، اما برخی افراد نادان و کور هستند و نمی‌توانند این آینه را تشخیص دهند و از آن بهره‌برداری کنند.

هوش مصنوعی: پیر ما (مربی یا راهنمای ما) لباس قدیمی و کهنه‌اش را کنار گذاشت و با شوق و شادی شروع به رقصیدن کرد. روح او که به خداوند آشنا نبود، حیات را از جسم مادی جدا ندانست و نتوانست ماهیت فناپذیری آن را درک کند.

هوش مصنوعی: خورشید از نخستین روزها از سمت دل طلوع کرد و گل با این روشنایی، نتوانست آن نور و درخشانی را بشناسد.

هوش مصنوعی: دل سلیمان تحت تأثیر خواسته‌های دنیوی و آرزوهای نفسانی قرار نگرفت و نتوانست دیو هوس را بشناسد.

هوش مصنوعی: ابروی معشوق مانند هلال ماه است که از نور خورشید نمایان شده است، اما مرد عالم و مفتی نتوانسته آن ابروی خاص را بشناسد و به اهمیت آن پی ببرد.

هوش مصنوعی: دل آگاه از زیبایی‌های حقیقت، در زنگار و کدری غرق شده و نتوانسته به پاکی و روشنی واقف شود.