هوش مصنوعی: در بی‌نهایت رحمتت بر من که خسته‌ام، دوباره گشوده‌ای. چون دلم را از دستم گرفته‌ای و به رازها و اسرار خود پیوند داده‌ای.

هوش مصنوعی: من هزار بار به دست تو کشته شدم و هنوز نمرده‌ام و نخواهم مرد، چرا که کشته‌شدگان عشق ابدی برای تو دعا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی در حال مستی و شوق تو بودم، همه وجودم را در خودت ذوب کرده بودی. اما زمانی که به حال هوشیاری برگشتم، تو از من دوری کردی و از من دوری گزیدی، ای بلای عقل و خرد.

هوش مصنوعی: حریم عشق به قدری مقدس و پرشکوه است که به خاطر کشته شدن عاشقانش، همچون روز قیامت برپا می‌شود. همه به خاطر درد و رنجی که از لطافت و ناز تو می‌کشند، در این فضا به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: بدن من از گرمای عشق تو می‌سوزد، از سر تا پا. تو چه آتشی به جان ما انداختی که همه ما را دچار سوز و ساز کردی.

هوش مصنوعی: دل و ایمان و عقل و فهمم همه فدای تو شد، من که تو را به عنوان یک شکار در نظر گرفته‌ام، پس چرا به من حمله کردی؟

هوش مصنوعی: هر کس با مهارت و توانایی خود می‌تواند دیگران را به بالاترین مقام‌ها برساند، همچنان که اگر به کسی قدرت پرواز بدهی، او می‌تواند به پرنده‌ای بزرگ و قدرتمند تبدیل شود.

هوش مصنوعی: وقتی که تو نگاهی به تجلی مقام و ولایت انداختی، شب امیدواری را برای نیازمندان روشن کردی.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند از تو بازگشت کند، آیا به واقعیت یا به مجاز؟ تو که راه حقیقت را از مسیر مجاز آغاز کردی.

هوش مصنوعی: ای یار خوش‌سخن، چه‌قدر قشنگ بودی که با علم و تقوایت مرا به مکان‌هایی بردی که نباید می‌رفتم و خودت نیز همه‌چیز را باخته‌ای.

هوش مصنوعی: در آن زمان که از عشق تو و نوازش‌هایت آزاد و بی‌قید شدم، متوجه شدم که تو با محبت و دلنوازی‌ات مرا به خود وابسته کردی.

هوش مصنوعی: تو با پاکی دل و روح خود به حقیقت و معنا دست پیدا می‌کنی، نه اینکه تنها با رفتن به مکان‌های مذهبی و انجام مناسک ظاهری به هدف خود برسی.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به آرامش و صفا برسی، باید از خودپرستی و حرص و آز فراتر بروی. تنها زمانی می‌توانی به حقیقت وجودی‌ات نزدیک شوی که عشق به خود را کنار بگذاری.