هوش مصنوعی: در این دنیا جز خاک سر کوی محبوب هیچ پناهگاهی وجود ندارد و جز خدای در حال فقر، مقام و ارزشی نیست.

هوش مصنوعی: من در فقر و تنگدستی زندگی می‌کنم، اما با کلاهی از نمد، چون دروغین یا ظاهری است. حتی پادشاهان هم کلاهی ندارند که برتری بر من داشته باشند.

هوش مصنوعی: جلال بنگر که هیچگاه به جز در آستانه‌ی حقیقت، نمی‌توان سر آفتاب را از این گردش دید.

هوش مصنوعی: درون دل کامل، ثبات و استواری وجود دارد که مانند کوه است، در حالی که با شکوه پادشاهی که هیچ چیز از آن بزرگ‌تر نیست، در مقایسه با کوچکی جهان مادی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: به دوست نتوان رسید جز از طریق دل ما. از دل ما تا دوست راهی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: از اشک چشمانم می‌توان فهمید که دل من به عشق تو در آتش است. هیچ شاهدی برای این عشق از این بهتر نیست.

هوش مصنوعی: من امیدوارم که خداوند مرا ببخشد، زیرا در مسیر عرفان و معنویت ما، هیچ گناهی جز همین خطا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به خاطر خودم، به دوست پناه می‌برم. مراقب باش که جز نبودن چیزی برای پناه دادن نیست.

هوش مصنوعی: مرا به خاطر فقر تحت فشار نگذارید، زیرا گاهی اوقات زندگی در کنار پادشاهان برای یک فرد فقیر بهتر از زندگی در یک مکان مذهبی و دور از دنیا است.

هوش مصنوعی: نگران نیستم که زمان بر من چه می‌گذرد، چرا که در برابر نیرنگ‌ها و مشکلات، تنها صدای دلنشین وجودم را دارم و غیر از آن چیزی نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، در اینجا داستان از پایداری و استحکام «خیمه فقر» صحبت می‌کند. می‌گوید که پایه و اساس زندگی فقر مثل ستونی است که چرخ زندگی را نگه می‌دارد و این خیمه به هیچ وجه همچون یک کاخ بزرگ نیست. به عبارت دیگر، فقر به خودی خود یک نوع پایداری دارد که می‌تواند مانع از ساخته شدن زندگی‌های بزرگ و با شکوه شود.

هوش مصنوعی: ما به فریب دنیایی که پر از جاه و مقام است، توجه نخواهیم کرد و به ثروت و مال دیگران حسرت نمی‌خوریم. زیرا برای ما ارزش واقعی در آزادی و بی‌نیازی از مال و مقام است، نه در تعلق به آن‌ها.

هوش مصنوعی: دل انسان از نور و تجلیات الهی آرام می‌گیرد. در باغ بهشت، فقط نشانه و خط تو وجود دارد و هیچ گیاهی جز تو در این باغ نخواهد بود.