هوش مصنوعی: در دل تاریکی شب، نور آفتاب را می‌بینم و به چهره تو نگاه می‌کنم، شاید هم در حال خواب دیدن هستم.

هوش مصنوعی: جز نقش زیبا و شفاف چهره‌ات، هیچ چیز دیگری را نمی‌بینم. همه چیزهایی که در دنیای مادی وجود دارند، مانند نقش بر آب، بی‌پایه و بی‌اعتبارند.

هوش مصنوعی: عاشق تو هستم و به خاطر عشق تو، اگرچه در ظاهر در مکان خودم هستم، اما در درونم همه چیز را نابود شده می‌بینم.

هوش مصنوعی: تو که ادعا کردی از زیبایی‌های پنهان، چیزی نمی‌بینی، پس چطور می‌توانی درباره زیبایی دل‌انگیز او صحبت کنی در حالی که خود را از نگاه به آن‌ها محروم کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: تو به زیبایی‌های خودت نگاه می‌کنی، اما من از زیبایی دوست‌تان می‌گویم. تو مانند ابری تیره هستی و من مانند آفتاب روشن می‌بینمت.

هوش مصنوعی: این نور و درخشش چهره‌ات آن‌قدر قوی و خیره‌کننده است که کسی نمی‌تواند آن را تحمل کند. من فقط در این زیبایی، زلف‌های تو را با حالتی سرگشته می‌بینم.

هوش مصنوعی: با چشمان باز، آن چهره را که مانند سفیدی یک تخم مرغ درخشان است، به وضوح مشاهده می‌کنم، در حالی که موهایش مانند پر کلاغ تیره و مشکی است.

هوش مصنوعی: عزیزم، سریع‌تر عمل کن، زیرا هدف زندگی در پیوستن به اوست. من می‌بینم که عمر به شیوه‌ای سریع در حال گذر است.

هوش مصنوعی: عشق را از من بپرس، چون من در دنیای تاریک و دشواری که دارم، تنها نشانه‌هایی از روشنی و زیبایی را در زندگی می‌بینم.

هوش مصنوعی: شخصی از من سوال می‌کند که چطور باید به وادی عشق برود. من در پاسخ به او می‌گویم که در این مسیر خطرات زیادی وجود دارد و افرادی که در این راه حرکت می‌کنند، تا جایی که رگ‌هایشان خون می‌ریزد، در اینجا به مشکلاتی برخوردند.

هوش مصنوعی: در دل خود آرامش و خلوص دارم و بدون وجود من، تلاش و زحمات آن پیر را در قصر خسرو، که صاحب قدرت و مقام است، می‌بینم.