هوش مصنوعی: در شبی که چشمم به دیدار دوست روشن شود، به محض سپیده دم، از نور خورشید دور می‌مانم.

هوش مصنوعی: وضوی من با اشک‌های چشمانم است و عبادتم این است که رو به سوی ابروی او نماز بگذارم.

هوش مصنوعی: من با اشتیاق و عشق به جستجوی حقیقت می‌پردازم و می‌خواهم از قید و بندهای محدودیت‌ها رها شوم تا به آسمان‌های بلند آرزوهایم پرواز کنم.

هوش مصنوعی: من که به عنوان یاری برای سلطان شناخته می‌شوم، چرا باید در پای او زندگی خود را بیهوده بگذرانم و آرزوهایم را نادیده بگیرم؟

هوش مصنوعی: من به دنبال حقیقت مثل یک شکارچی هستم و با نیروی عشق، قلب دل‌باخته‌ام را به پروازی آزاد مانند کبوتر تبدیل می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که محبوب من بر زیبایی‌اش بیفزاید، با دل‌ها و عشق می‌گوید که به آن زیبایی‌ها افزوده شود؛ زیرا همه چیز برای من محبت و نیاز به اوست.

هوش مصنوعی: اگر به چیزی نیاز داشته باشم، خود را در پیشگاه دوست به خاطر هر چیزی که هست، با ناز و محبت نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: به جایی آمده‌ام که در کنار معشوقم هستم. اگر بخواهم چیزهایی را از او جدا کنم، این کار را با موی او انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: از خاک کوی تو قلبم را آراسته می‌کنم، همچنان که بر روی دل غمگینم، چون بت زیبا پیرایه می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر روزی دستم به دست تقدیر برسد، موهای پیچ و تابیده‌ات را از گرد راهت می‌گیرم و به زیباترین شکل آرایش می‌کنم.

هوش مصنوعی: از خاک پای تو برای خاموش کردن آتش دل ناآرام خود استفاده می‌کنم و محل راز و عشق را می‌سازم.

هوش مصنوعی: من درباره زیبایی موی تو سخن می‌گویم و در غم دوری‌ات می‌نالم، در گفت‌وگو با تو، داستان عشق را طولانی و پرمحتوا می‌کنم.

هوش مصنوعی: من که دل و جانم در حقیقت واقعی‌ام جا دارد، چرا باید به سفر حج و کعبه‌ی نمادین بروم؟

هوش مصنوعی: دل تنها در اطاعت از دستورات من آرام می‌گیرد و اگر بخواهم، برای پرستش حتی سنگ و گل حجاز هم می‌روم.