هوش مصنوعی: امشب تصمیم دارم که از خانه بیرون بروم و این جهان را از بنیاد تغییر دهم.

هوش مصنوعی: به این معنا است که وجود انسان، مانند خانه‌ای است که در نهایت به گور تبدیل می‌شود، و باید از زندگی‌های پوچ و بی‌محتوا دوری کرد. به جای آن باید به زندگی بهتر و با ارزش‌تری توجه کرد و از غفلت در این زمینه پرهیز کرد.

هوش مصنوعی: من دیوانه‌ام و او به خوبی می‌داند که دیوانه‌ام. او با حرکاتش مرا به خود می‌خواند و من با صدای شوق و هیجانم شروع می‌کنم به فریاد زدن.

هوش مصنوعی: ما در کنار روح قدس بودیم و همچنان از من، بالی را در نیفکندم بدون همراهی روح قدس.

هوش مصنوعی: در عشق او، دل من در بازی عشق گیر کرده است و اگر در این بازی به‌خاطر پاکی‌ام شکست نخورم، با نرد غم او بازی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در آتش عشق قرار دارم و تنها راهی که می شناسم صبر است. در این حال، هم می‌کشم و هم می‌خندم، هم در عذابی شدید به سر می‌برم و هم به زندگی ادامه می‌دهم و ساز زندگی را می‌زنم.

هوش مصنوعی: دل من تحت تأثیر یک آرزو و رؤیا قرار دارد، این زنجیرها را از پایم بردار تا بتوانم فرار کنم، بگذار تا بتوانم از این وضعیت خلاص شوم.

هوش مصنوعی: از بال خود این علاقه‌ها را بر زمین می‌افکنم و بر بازوی شاه نمی‌نشینم.

هوش مصنوعی: من خودم را همچون آینه‌ای می‌دانم که می‌خواهم زشتی‌ها و ناپاکی‌های طبیعت را از خود دور کنم و به زیبایی و صفا برسم.

هوش مصنوعی: من خود را چون آینه صاف و براق می‌سازم تا زیبایی و نمای دلبر بازیگوشم در آن منعكس شود.

هوش مصنوعی: من فرزند شهباز هستم و اگر بر دوش و سر سلطان خود ناز کنم، او را به آسانی تحت تأثیر قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: داوود در مقام خلافت، با صدای دلنواز خود سنگ را می‌شکند و دل‌ها را می‌برد.

هوش مصنوعی: من مانند موری هستم که ارزش و مقام سلیمان را در بیابان عشق نمی‌شمارم، زیرا در دنیای عشق، من از همه دیگران متمایز و برجسته‌ام.

هوش مصنوعی: رازهای ازلی و پیچیده، به دل خواجه قوت و قدرت می‌بخشد. این خانه، جایی است که من به این رازها آگاه هستم.

هوش مصنوعی: در دنیای بی‌نظیر و بی‌مانند، مانند سیمرغ که سمبل زیبایی و پاکی است، مکان خاصی را دارم. اما از این شمع روشن نمی‌توانم مانند پروانه پرواز کنم.