هوش مصنوعی: در صبحگاه، شیری که دایه‌ام از مهرش در دهانم ریخت، دلی پراحساس و غمگین به وجود آورد و شب غم را از چشمانم به یاد ایام گذشته جاری کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر احساسات عمیق و زخم‌های دل، نمی‌توانم خود را در حالی که از می زلال و عطرآگین ساقی می‌نوشم، آرام و ساکت نگه دارم. این شراب، که به صورت ناپسند و بی‌سر و سامان درون خم ریخته شده، ارزش این همه درد و رنج را ندارد.

هوش مصنوعی: ای ساقی، در این جشن خوشی، وقتی که عقل و خرد به دور اندیشی مشغول شدند، رنگ مینا ترک برداشت و اعتبار جام از بین رفت.

هوش مصنوعی: آسمان هر زیبایی که داشته، یک‌باره همه را در مقابل این اندام پراکنده کرده است.

هوش مصنوعی: آسمان وقتی نشان‌دهنده قدرتش بود که دامن خود را از غم و درد ما پر کرد و آن را بر این بام ریخت.

هوش مصنوعی: دیشب بر حال شهیدان گریه کرده، می‌دانی چه احساسی داشت؟ اشک‌هایش را بر چهره آشفتگان ریخت، مانند روغن بادام که بر پوست می‌زنند.

هوش مصنوعی: دیدن حقیقت او باعث خوشحالی است، اما این نگاه برای این چشم شایستگی ندارد. در خیال او، ذهن پر از تصورات و خیالات غیرواقعی است.