هوش مصنوعی: بدون درک و شناخت دردها، کسی با ما آشنا نمی‌شود؛ زندگی ما خالی از ناله و فریاد نیست.

هوش مصنوعی: ما هرآنچه هستیم را نشان می‌دهیم و هر چه وجود دارد از ما پر شده است، در حالی که جای ما در این عالم خالی است.

هوش مصنوعی: نرمی و لطافت کلام به تنهایی نمی‌تواند دل شکسته را ترمیم کند، مانند اینکه سنگ نمی‌تواند با لطافت طینت (خاک) نوعی تغییر ایجاد کند. در واقع، روح و جان ما نیازمند توجه و محبت واقعی است تا بهبود یابد.

هوش مصنوعی: از آرزوهای بی‌جا و ناممکن فاصله گرفته‌ایم، زیرا زمانه بر وفق مراد ما پیش نمی‌رود.

هوش مصنوعی: خودت را در برابر درد و غم بیگانگان قرار نده؛ زیرا دعای ما باعث شده که وضعیت بهتری پیدا کنیم و همچون کمان که با فشار خم می‌شود، سرنوشت نیز به نوعی تحت تأثیر قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که در حال پذیرش سرنوشت خود ایستاده‌ایم و هرگز از پا نیفتاده‌ایم، این عصای ما نشانگر استقامت و استواری‌مان است.

هوش مصنوعی: ما در وادی حیرت و سردرگمی خود همچون گردبادی هستیم و تنها صدای آه‌های ماست که کسی را به گرد ما نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: هرگز کسی خوشبختی و سعادت را در دیدار چهرهٔ ما ندیده است، مگر اینکه آن شخص از شدت شوق و محبت به ما، از پا درافتاده باشد.

هوش مصنوعی: بلبل تمام برگ‌های گل را به باد سپرد تا صدای دل شکستۀ ما را بشنود.

هوش مصنوعی: اگر تو شمع من باشی و من پروانه‌ی تو، روز قیامت، دیدار تو پاداش ما خواهد بود.

هوش مصنوعی: سعید مانند ماه نو، انگشتش را به دندان گرفته و به تماشای نشانه‌های ضعف سرنوشت و عدم رشد و شکوفایی اش می‌نگرد.