هوش مصنوعی: آرزوهای ما را کسی که توانایی کافی ندارد، به ما نرسانیده و دست ما را از بهره‌برداری بی‌ثمر نگه داشته است.

هوش مصنوعی: ما مانند آیینه‌ای هستیم که تجلی شگفتی را نمایش می‌دهد؛ اگر مثل آب موج‌دار نباشیم، این زیبایی و شگفتی در چهره ما نمایان نمی‌شود.

هوش مصنوعی: با وجود تلاش‌ها و صفات خوب، طعم و مزهٔ زندگی ما هنوز هم تلخ است، همانطور که دیگران از خوشی‌ها و شیرینی‌های زندگی بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: در این چمن، احساساتی دردناک و عمیق همچون لاله‌ای بی‌قرار وجود دارد که از روزگار نچندان خوش، گل‌های انتخابی و زیبا فراهم آمده است.

هوش مصنوعی: زمان مرگ به سراغ ما آمد و گریه کرد و رفت، آیا نشانه‌ای از آخرین نفس‌های ما باقی مانده است؟

هوش مصنوعی: هر لحظه در این گلزار، دل ما داغ و ملتهب می‌شود و هرگز چیزی جز لاله از سرزمین ما نروییده است.

هوش مصنوعی: هیچگاه نمی‌توانم تصویر تو را از دل خود پاک کنم، چرا که نام تو همچون نگینی در وجود من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: حوادث و مشکلات دنیا از هر طرف به سمت ما می‌آیند و ما را احاطه کرده‌اند.

هوش مصنوعی: چون مانند ماه در تصور، چهره گل‌فام خورشید او ما را سوخت و ذوب کرد، عظمت و سنگینی تفکر ما.

هوش مصنوعی: ما دیگر برای گشت و گذار در باغ دنیا نمی‌رویم، زیرا قامت او به قدری زیبا و دلنشین است که تمام توجه ما را به خود جلب کرده است.

هوش مصنوعی: ما به خاطر همان دلیلی که داریم، راه عیب‌جویی را پیش گرفته‌ایم، مگر اینکه هنر و توانایی ما، نقص‌ها را در ما نمایان کند.

هوش مصنوعی: اگر زندگی به پایان برسد، ناراحتی‌ای وجود ندارد، زیرا هر رشته از موهای زلف تو برای ما تبدیل به یک رشته محکم و ایمن شده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که از اصول و آموزه‌های ما بپرسد، نشان‌دهنده‌ی نادانی است. باور و مذهب ما به دور از فقر و نیازمندی است و این‌گونه است که دین ما را تشکیل می‌دهد.