هوش مصنوعی: هر که به سوی کوهی اشاره کند، می‌دانیم که او راست می‌گوید. ما هر کسی را که حقیقت را بیان کند، به عنوان یک پیرو راستین می‌شناسیم.

هوش مصنوعی: اگر غایبان در حضور ما سخنانی گفته‌اند، ما از آن‌ها دلگیر نیستیم و آن‌ها را معذور می‌دانیم.

هوش مصنوعی: برای نزدیک شدن به محبوب، باید عاشق بیچاره‌ای بود که همه چیز را فدای او کند. هر کسی که به او نزدیک است، در حقیقت، دور از او به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: از شیرینی‌های دنیا لذت نبر و خود را غرق در لذت نکن، چرا که این دنیا را مانند لانهٔ زنبور می‌دانیم که پر از مشکلات و سختی‌هاست.

هوش مصنوعی: اگر یار همان کسی است که ما یکدیگر را می‌بینیم، پس باید بدانیم که او را در حقیقت پوشیده و پنهان می‌دانیم.

هوش مصنوعی: هرکسی که از خیال او بی‌خبر باشد، تلاشی بی‌فایده و بی‌احساس دارد، مانند صدای خالی و یکنواخت تنبور.

هوش مصنوعی: نمی‌گذاریم کسی غیر از خودمان زیبایی تو را ببیند و به نوعی مانند نرگس در باغ گل، چشم هر کس دیگری را از تماشای تو بسته می‌دانیم.

هوش مصنوعی: مردم همواره «ان یکاد» را می‌خوانند و با این کار، چشم‌زخم را از زیبایی او دور می‌سازند.

هوش مصنوعی: ما به مفاهیم عمیق‌تری فکر می‌کنیم و به چیزهای ظاهری مانند مو و سبیل اهمیت نمی‌دهیم؛ در واقع، برای ما، مهم این است که درون خویش را بشناسیم و باده‌نوشی را مانند گلی زیبا می‌دانیم.

هوش مصنوعی: ما می‌دانیم که کسی در مسیر طریقت، اگر از غذا و نوشیدنی سالم بهره‌مند نباشد، خسته و رنجور خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر دل در دوری معشوق بی‌تابی کند، جای عیبی نیست؛ ما او را در این احساس موجه می‌دانیم.

هوش مصنوعی: ای سعید، تو به دار می‌روی؛ همان‌طور که خودت گفته‌ای، هر کسی که سخن حق بگوید، ما او را منصور می‌دانیم.