هوش مصنوعی: هیچکس بدون غم نمی‌تواند زندگی کند، دل ما از درد و رنج خبر دارد و زخم عمیقی در دل ما وجود دارد که همچنان سوزاننده است.

هوش مصنوعی: ما متوجه شدیم که چشم ما شایسته دیدن آن چهره نیست، و بنابراین از پیش چشمان ما به‌عقب بازگشته است.

هوش مصنوعی: ما مانند شعله‌های آتش برای دیگران درخشندگی و زیبایی داریم، اما در عین حال عطش و نیاز دیگران را برطرف می‌کنیم؛ همانطور که ابرها در هنگام رعد و برق، باران می‌بارند و نیاز زمین را می‌شکافند.

هوش مصنوعی: زمانی که شمشیر خجالت به کار گرفته می‌شود، افرادی که درون خود را پنهان کرده‌اند، در نهایت بدون رنگ و رو از دل ما بیرون می‌آیند.

هوش مصنوعی: می‌گفت: ای سعید، به جانم قسم! دل غمگین مرا ملتمس می‌شود که مبادا از خودت بی‌خبر بروی و ما را فراموش کنی.