هوش مصنوعی: اگرچه ما را به خاطر نیازمان تحقیر می‌کنند، اما در حقیقت همین نیاز باعث افتخار ماست.

هوش مصنوعی: در میان چمنی نشسته‌ایم که هم نشانه‌های گریز پای فصل بهار را دارد و هم غم و اندوهی که همچون خزان بر دل ما سنگینی می‌کند. در این حال، اشک‌های ما به رنگ سرخ و چهره‌امان زرد شده است.

هوش مصنوعی: ما تصمیم گرفته‌ایم که عشق و محبت تو را برگزینیم، حالا از این انتخاب چه کاری بیشتر می‌توانیم بکنیم؟

هوش مصنوعی: در این دیار با احساس تنهایی و اندوه جدایی زندگی می‌کنیم، ولی با شکرگزاری و صبر، درد فراق یار را تحمل می‌کنیم.

هوش مصنوعی: اگر ما در دریای اضطراب نباشیم، پس چرا هیچ کسی با قامت راست در کنار ما نمی‌نشیند؟

هوش مصنوعی: در دنیای خیال، وجود او مانند ماه و خورشید می‌درخشد و قدرتش موجب تسلط و اقتدار ما می‌شود.

هوش مصنوعی: طلب کردن و خواستن از مذهب ما به حدی نامناسب است که همیشه انگشتان اشاره‌ام مانند شاخه‌های درخت چنار به شکل نادرستی دراز می‌شود.

هوش مصنوعی: ما پرچمداران بلندپروازی هستیم و به راحتی در دام دنیا گرفتار نمی‌شویم؛ زیبایی‌ها و زرق و برق دنیا نمی‌تواند ما را فریب دهد.

هوش مصنوعی: پروانه با حیرت سرش را روی زانویش می‌گذارد، ای سعید، اگر چراغ مزار ما را روشن کنند.