هوش مصنوعی: وقتی ساغری از نور ظهور پُر می‌شود، مانند حبابی می‌شود که از خود خالی است و تمام وجودش فقط به یار تعلق دارد.

هوش مصنوعی: شعر من به خاطر یاد آن ابروی زیبا و مشهور به یادماندنی شد، مثل حرفی که ماه نو در کوچه و بازار می‌چرخد و جلب توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که حتی ذره‌ای از محبت او را در قلب دارد، به مانند خورشید عالم‌تاب، تمام وجودش را در دیدار او روشن و تابناک می‌بیند.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم آیا آن ابرو مانند تیغ خواهد شد یا نه، اما خیال فدای جانم برای او بارها در ذهنم می‌چرخد.

هوش مصنوعی: هیچ کاری با آدم‌های دنیا به نتیجه نمی‌رسد؛ حتی کافر هم نمی‌تواند از عمر جاودانه خود راضی باشد و به خضر یعنی ابدیت پشت کند.

هوش مصنوعی: کدام گوشه از عمامه می‌تواند بهتر از یک خلوت واقعی باشد، ای شخص ریاکار، در حالی که مولانا عزیز در گوشهٔ دستار خود به جستجوی حقیقت می‌پردازد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از شکست ساغر ما باخبر شود، دهان شیشه‌ای که در آن شراب است، به رنگ خون درمی‌آید.