هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق شاعر درباره بی‌گناهی و مظلومیت او می‌پردازد. شاعر به نوعی از نادرستی و اتهاماتی که به او زده شده، شکایت می‌کند و می‌گوید که اگر کسی به پای او زینتی چون حنا بیفزاید، هیچ‌گاه نخواهد توانست لکه اتهام را از دامنش پاک کند. او به وضوح نشان می‌دهد که حتی با وجود زیبایی و زینت، از تیرگی و اتهام نمی‌تواند رهایی یابد و این موضوع بر او سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: با چنین خوشکلامی و فریبندگی، چه کنم که وقتی او را می‌بینم، قدری کوتاه‌تر از آنچه باید به نظر می‌آید و من را به چالش می‌کشد.

هوش مصنوعی: از بی‌نیازی، با قدرت و استواری در زیر دامن کسی که به او علاقمندم، قرار می‌گیرم. اگر سایهٔ پرنده‌ای از آسمان بر من بیفتد، آن وقت شاید بر نگرش من تاثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: چگونه کسی می‌تواند آن خیال لطیف را ببیند که وقتی در دلش به حیا می‌اندیشد، از وجود خود دور می‌شود؟

هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند طاقت بیاورد و دامن پیراهن زیبایی را بگیرد که در هر گره‌اش صد نوع ناز و زیبایی نهفته است و این زیبایی به لباس می‌افزاید.

هوش مصنوعی: فقر به نهایت خود می‌رسد زمانی که زندگی از امید و خوشبختی تهی شود و انسان هیچ فرصتی برای رشد و پیشرفت نداشته باشد.