هوش مصنوعی: من در دستانم تیغی دارم که بر روی آن، کمر تو را می‌نگرم و می‌بینم تو در میان سبزه‌های خاکی که نشانه‌های شهیدان را در خود دارد، به کمر رسیده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی که لبخند زدی و آن لبان زیبای تو را دیدم، احساس کردم که همچون جواهری پر از زیبایی و ارزش هستند.

هوش مصنوعی: شما تا کجا می‌خواهید پاهای خود را در رنگ حنا بیارایید و سپس از خون شهیدان به بیرون بیایید؟ دست‌هایی که مرطوب هستند را می‌بینم.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که در خیال انسان جا می‌گیرد، همان جزئیات و کلیات است. خودت بهتر می‌دانی که من بیشتر از آنچه در ذهنت است، تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: عاشقان همیشه بی‌قرار و بی‌تاب هستند و گاهی در حالی که به ظاهر از هم دورند، در دل و ذهن همدیگر را احساس می‌کنند و به هم نزدیکند.

هوش مصنوعی: دیدن چهره تو با چشم بسیار دشوار است، این غیرممکن است که من تو را آن‌گونه که هستی ببینم.

هوش مصنوعی: با دیدن محبوبم، بی‌تاب و بی‌قرار شدم. او در کوی خود به من گفت: "چرا با این حال، همچنان نگران و حیران من هستی، در حالی که بال و پر نداری؟"

هوش مصنوعی: ای کلاهدار، آیا موهای تو به مانند گردی که بر سرش نشسته، زیبا و خوشبو نیست؟ من تو را در نهایت ظرافت و زیبایی می‌بینم که از مشک هم خوش‌بوتر هستی.

هوش مصنوعی: گاهی از خود دور می‌شوم و سپس دوباره به خودم برمی‌گردم؛ گاهی در درون خودم و گاهی در جایی دیگر، تو را می‌نگرم.

هوش مصنوعی: در میخانه، سعیدا، شخص هشیار و متفکری را دید و به او گفت: با اینکه در وضعیتی سخت و فقیر به سر می‌بری، اما هنوز هم دارای اعتبار و احترام هستی.