هوش مصنوعی: من در دل خواهم جز او کسی را نداشتم، پس چه فایده دارد که از درد دل خود شکایت کنم؛ در حالی که او از حال و احوال من بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: چه حرفی از او بزنم که در آن میان راهی برای گفتگو وجود ندارد و چه تلاشی کنم که خود را جمع و جور کنم، در حالی که هیچ چیزی برای دفاع از خود ندارم.

هوش مصنوعی: در این دیار، مثل مرغ کبابی افتاده‌ام و نمی‌دانم به کدام شهر بروم، چرا که دیگر بال و پر پرواز ندارم.

هوش مصنوعی: شادی برای او مجاز نبوده، اما چون سرنوشت در کارگاه زندگی‌اش، غمی به وجود آورده، دیگر غم بزرگ‌تری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: دل‌های خسته و غمگین، با یک آه نمی‌توانند بر مشکلات غلبه کنند. آسمان، که گونه‌ای سپر برای انسان‌ها ندارد، همچنان بی‌توجه باقی مانده است.

هوش مصنوعی: آسمان کجا به سخنان کسانی که در فقر و بی‌پولی به سر می‌برند اهمیت می‌دهد، در حالی که در خانهٔ کسی که بخیل و تنگ‌نظر است، سخنان آن‌ها ارزش و اعتبار ندارند.

هوش مصنوعی: سخنان سعید دل را شیرین و لذت‌بخش می‌کند، مانند خامه‌ای که با قلمی نازک نوشته شده باشد، و بدون شکر هم طعم خوشی دارد.