هوش مصنوعی: مادهٔ زندگی و شادابی از عشق و زیبایی او نشأت می‌گیرد و تمام زیبایی‌های جهان تحت تأثیر سخنان تلخ و ستایش‌گرانه او قرار دارد.

هوش مصنوعی: خورشید با تابش نورش نشانه‌ای از خود را نشان می‌دهد و لیوان پر از معنی، تنها جرعه‌ای از آن جام را می‌سنجد.

هوش مصنوعی: انسان خودش را بر حسب زیبایی‌ها و جذابیت‌های دیگران می‌سنجد و در این راه دچار پشیمانی و شرم می‌شود. در واقع، شور و شوق او ناشی از تفکر نادرست و کودکانه‌اش است که او را به این حالت رسانده است.

هوش مصنوعی: باغبان گل را به خاطر زیبایی چهره‌اش در چمن قرار داده است، اشاره به قامت بلند و زیبا او دارد.

هوش مصنوعی: آسمان از روزنه‌ای جدا شده و نور خورشید مانند خشتی به کنار بام افتاده است.

هوش مصنوعی: باد پراکنده و دریا ناآرام و دنیا به هم ریخته است. ای سرم، چه احوال بدی است که در این روزگار بگذرانم؟

هوش مصنوعی: نرگس بیچاره به شدت غمگین است و احساس تلخی می‌کند، چون در این باغ پر از گل، صدای شاد و شوخ بادام را می‌شنود که او را به یاد غم و تنهایی خود می‌اندازد.

هوش مصنوعی: هیچ کس جز خود حق صلاحیت بیان حق را ندارد؛ مردم عادی و خاص که نیستند، بلکه همه اینها فقط بر اثر لطف و بخشش اوست.

هوش مصنوعی: در دنیا، افرادی خوشبخت وجود دارند که در زیبایی و دلعلی زلف او پنهان‌اند و امید به موفقیت و خوشبختی در کنار شب او نهفته است.