هوش مصنوعی: اگر در شب‌های تاریک زندگی‌ام به زیبایی و عشق می‌پرداختم، می‌توانستم دل‌باخته‌ی واقعیات و معانی وجودم را به دام اندازم.

هوش مصنوعی: از روی خیال موی او دلم را به قلم کشیدم و سپس با اشک دل، تصویر محبوبم را در چشمم نقش بستم.

هوش مصنوعی: خورشید می در شرق درخشان است، اما من تنها به لب شیشه‌ای خود توجه دارم و به جز همان میل و خواست خود، به چیزی دیگر نظر نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: در خیال او، از خودم جدا شدم و در ذهنم خاطره‌ای بی‌رقیب شکل گرفت. من به طرز پنهانی انتظار خودم را زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: از یک روح سبک و آزاد، مرا به زمین فرود آورده‌اند و همراه با نسیم، تلاش می‌کنم تا غبار زندگی‌ام را پاک کنم.

هوش مصنوعی: من انتظار دارم که احساساتم از طریق اشک‌هایم به دیگران منتقل شود و در نهایت درد و رنج‌های خود را از این طریق تسکین دهم.

هوش مصنوعی: طوطی ما به قدری از شیرینی صحبت می‌کند که با کلامش می‌تواند دل هر کسی را شاد کند و زیبایی‌های خود را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: برداشت از این بیت به این صورت است که آزادگی و رهایی به نوعی از درک و شعور بالایی نیاز دارد. این درک عمیق از مسائل قلبی و احساسی در وجود انسان باید شکل بگیرد تا بتواند بار و مسئولیت‌های خود را به درستی تحمل کند. به عبارتی، کسی که واقعاً آزادگی در درونش جاری است، باید از شناخت و آگاهی عمیق بهره‌مند باشد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه چهره‌ی تو غبار زمان را به خود گرفته، هیچ‌گاه در مقابل من کوچک و خاضع نشدی.

هوش مصنوعی: چون زندگی‌ام هرگز به کام تمام نشد، با آمدن فصل پاییز، آخرین زیبایی‌های بهار خود را به نمایش گذاشتم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از دل قسی‌القلب تو چیزی باقی نماند، یادگاری همچون خودت در خاک، بر سنگ مزار خودت خواهد ماند.