معنی مصرع دومش چیه ؟

امیر پارسا،
به گمانم می گوید؛ چنان مغرور و بی نیاز بودم که حتا
اجازه نمی دادم کس دست نوازش بر شانه ام بنهد

این حکایت روزگار من است
روزی و روزگاری مناعت طبع داشتم آنچنان که اگر به لطف کسی دستی به نوازش بر سرم میکشید هم ، پس میزدم و امروز منت ها بر دوش دارم از ناکسان حتی