صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۵۶۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن</p></div>
<div class="m2"><p>بهار بی می و ساغر نمی توان بودن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دلم ز کنج قفس تا گرفت دانستم</p></div>
<div class="m2"><p>که در بهشت، مکرر نمی توان بودن</p></div></div>

شمارهٔ ۵۶۴

ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن
بهار بی می و ساغر نمی توان بودن
دلم ز کنج قفس تا گرفت دانستم
که در بهشت مکرر نمی توان بودن

هوش مصنوعی: غزل بیانگر این است که عشق بدون زیبایی و جذابیت نمی‌تواند معنا داشته باشد. همچنین، بهار بدون شراب و لذت، خالی از احساس است. شاعر از تجربه درد و نسیمی از آزادی سخن می‌گوید و به این نتیجه می‌رسد که زندگی در بهشت بدون عشق و زیبایی حقیقی، امکان‌پذیر نیست.

شمارهٔ ۵۶۲

شمارهٔ ۵۶۳

هوش مصنوعی: عشق بدون مژه و زیبایی ممکن نیست، همان‌طور که بهار بدون شراب و جام هم نمی‌تواند وجود داشته باشد.

ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن

بهار بی می و ساغر نمی توان بودن

هوش مصنوعی: دلم از اینکه در گوشه‌ای از قفس هستم، ناراحت است. فهمیدم که نمی‌توانم همیشه در بهشت بمانم.

دلم ز کنج قفس تا گرفت دانستم

که در بهشت، مکرر نمی توان بودن

شمارهٔ ۵۶۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده