صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا نگیرم بوسه از لب گلعذار خویش را</p></div>
<div class="m2"><p>نشکنم از چشمه کوثر خمار خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون کند برق تجلی پای شوخی در رکاب</p></div>
<div class="m2"><p>کوه نتواند نگه دارد وقار خویش را</p></div></div>

شمارهٔ ۶

تا نگیرم بوسه از لب گلعذار خویش را
نشکنم از چشمه کوثر خمار خویش را
چون کند برق تجلی پای شوخی در رکاب
کوه نتواند نگه دارد وقار خویش را

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بیان می‌کند که تا زمانی که بوسه‌ای از لب محبوبش نگیرد، نمی‌تواند خمار و تشنگی قلبش را برطرف کند. او همچنین اشاره می‌کند که وقتی زیبایی و شوخی جلوه‌گری می‌کند، حتی کوه‌ها هم نمی‌توانند بر وقار و شکوه خود پافشاری کنند. در واقع، شعر به شور و شادی ناشی از عشق و زیبایی می‌پردازد.

شمارهٔ ۴

شمارهٔ ۵

هوش مصنوعی: من تا زمانی که بوسه‌ای از لب محبوبم نگیرم، نخواهم توانست از لذت و شادی زندگی خود دست بکشم.

تا نگیرم بوسه از لب گلعذار خویش را

نشکنم از چشمه کوثر خمار خویش را

هوش مصنوعی: وقتی برق شوخی و زیبایی در پای کوه می‌درخشد، این زیبایی و جذبه باعث می‌شود که حتی کوه هم نتواند وقار و استحکام خود را حفظ کند.

چون کند برق تجلی پای شوخی در رکاب

کوه نتواند نگه دارد وقار خویش را

شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده