صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر نگه صد کاسه خون می خورد</p></div>
<div class="m2"><p>تا به مژگان می رساند خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر سر خاری که گل کرد از زمین</p></div>
<div class="m2"><p>در رگ من می دواند نیش را</p></div></div>

کلیات صائب تبریزی از روی نسخهٔ خطی که خود شاعر تصحیح نموده با مقدمه و شرح حال آقای امیری فیروزکوهی از انتشارات کتابفروشی خیام، مقدمه مورخ ۱۳۳۳ شمسی - گردآورنده: ج. آزمون - تصویر ۴۸۲

شمارهٔ ۴۰

هر نگه صد کاسه خون می خورد
تا به مژگان می رساند خویش را
هر سر خاری که گل کرد از زمین
در رگ من می دواند نیش را

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از حالت درد و رنج خود سخن می‌گوید. او اشاره می‌کند که برای رسیدن به عشق و معشوقش، باید رنج‌های زیادی را تحمل کند و هر بار که گل یا زیبایی از زمین می‌روید، به یاد درد و زخم‌هایش می‌افتد. به‌عبارتی، عشق برای او همراه با زخم و خونریزی است.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: هر بار که کسی نگاه می‌کند، انگار به قلبش زخم می‌زند و تا آنجا که به چشمانش می‌رسد، احساساتش را به تصویر می‌کشد.

هر نگه صد کاسه خون می خورد

تا به مژگان می رساند خویش را

هوش مصنوعی: هر خاری که در زمین گل می‌دهد، در رگ من زهرش جاری است.

هر سر خاری که گل کرد از زمین

در رگ من می دواند نیش را

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده