صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عقل را از مغز بیرون داغ سودا می‌برد</p></div>
<div class="m2"><p>جذبه خورشید شبنم را به بالا می‌برد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نوبهار مغفرت از مشرب ما سرخ‌روست</p></div>
<div class="m2"><p>ابر رحمت آب از پیمانه ما می‌برد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۴۷

عقل را از مغز بیرون داغ سودا می برد
جذبه خورشید شبنم را به بالا می برد
نوبهار مغفرت از مشرب ما سرخ روست
ابر رحمت آب از پیمانه ما می برد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تأثیر عشق و جذبه الهی بر عقل انسان اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که عشق و زیبایی‌های الهی می‌تواند عقل را از حالت عادی خارج کند و به سوی ستایش و محبت سوق دهد. همچنین، از لطف و رحمت الهی سخن می‌گوید که به مانند باران، بر دل‌ها می‌بارد و برکات و مغفرت را به همراه دارد. به طور کلی، شعر به زیبایی و قدرت عشق و رحمت الهی می‌پردازد.

شمارهٔ ۱۴۵

شمارهٔ ۱۴۶

هوش مصنوعی: عقل در اثر شدت عشق و علاقه تحت تأثیر قرار می‌گیرد و از هوش و تدبیر خود دور می‌شود، مانند اینکه نور خورشید شبنم را به سمت بالا می‌کشد.

عقل را از مغز بیرون داغ سودا می‌برد

جذبه خورشید شبنم را به بالا می‌برد

هوش مصنوعی: بهار بخشش و رحمت از منبع ما به شدت در حال جاری شدن است و باران رحمت مانند آبی است که از جام ما بر زمین می‌ریزد.

نوبهار مغفرت از مشرب ما سرخ‌روست

ابر رحمت آب از پیمانه ما می‌برد

شمارهٔ ۱۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده