صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۰۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روزگاری است که پایم ز چمن کوتاه است</p></div>
<div class="m2"><p>دست امیدم ازان سیب ذقن کوتاه است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی حجابانه به بزم آمد و مستانه نشست</p></div>
<div class="m2"><p>گل بچینید که دیوار چمن کوتاه است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰۹

روزگاری است که پایم ز چمن کوتاه است
دست امیدم ازان سیب ذقن کوتاه است
بی حجابانه به بزم آمد و مستانه نشست
گل بچینید که دیوار چمن کوتاه است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از محدودیت‌ها و نبودن امکان‌های بیشتر در زندگی سخن می‌گوید. او به وضعیتی اشاره می‌کند که به اندازه‌ای که می‌خواهد آزاد نیست و زندگی‌اش به کوتاهی چمن محدود شده است. به رغم این محدودیت‌ها، او به مجالس شادی و جشن می‌رود و از زندگی لذت می‌برد. در نهایت، از دیگران می‌خواهد که از لحظات شاد و زیبا غافل نشوند.

شمارهٔ ۱۰۷

شمارهٔ ۱۰۸

هوش مصنوعی: این روزها به خاطر شرایطی که دارم، توانمندی‌هایم محدود شده‌اند و شوق و آرزوهایم نیز به چیزی کمتر از آنچه می‌خواهم رسیده است.

روزگاری است که پایم ز چمن کوتاه است

دست امیدم ازان سیب ذقن کوتاه است

هوش مصنوعی: بدون حجاب و پوشش به مهمانی وارد شد و با شوق و ذوق نشسته است. اکنون گل بچینید چون دیوار باغ کوتاه است و فرصتی برای لذت‌بردن وجود دارد.

بی حجابانه به بزم آمد و مستانه نشست

گل بچینید که دیوار چمن کوتاه است

شمارهٔ ۱۰۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده