صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۰۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اشک از گرمی آه دل من گلگون است</p></div>
<div class="m2"><p>طره آه من از سلسله مجنون است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سرو آورده خطی سبز ز دیوان قضا</p></div>
<div class="m2"><p>کز جهان دست تهی قسمت هر موزون است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰۶

اشک از گرمی آه دل من گلگون است
طره آه من از سلسله مجنون است
سرو آورده خطی سبز ز دیوان قضا
کز جهان دست تهی قسمت هر موزون است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساسات عمیق و غمگینی صحبت می‌کند که دل او را پر کرده است. او اشک خود را نشانی از درد و اندوه می‌داند و اشاره‌ای به مجنون و عشق دارد. همچنین به زیبایی خط سبز سرو که نماد خوش‌بختی و قضا است، اشاره می‌کند و تأکید می‌کند که در این دنیا، هر کسی به مقدار شایستگی خود به خوشبختی دست می‌یابد.

شمارهٔ ۱۰۴

شمارهٔ ۱۰۵

هوش مصنوعی: از شدت اندوه من، اشک‌هایم رنگین و سرخ شده‌اند و ترانه‌های دلم به یاد مجنون و عشقش به لیلی، از هم گسسته و آشفته‌اند.

اشک از گرمی آه دل من گلگون است

طره آه من از سلسله مجنون است

هوش مصنوعی: سرو زیبایی با خط سبز از دیوان سرنوشت به ما هدیه شده است که نشان می‌دهد هر آنچه در جهان وجود دارد، به طور منظم و معینی به هر کس تقسیم شده است.

سرو آورده خطی سبز ز دیوان قضا

کز جهان دست تهی قسمت هر موزون است

شمارهٔ ۱۰۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده