امید هست ترا مهربان ما سازد

همان که آتش سوزنده را گلستان کرد

ز ذوق درد تو بالید مغز من چندان

که استخوان مرا همچو پسته خندان کرد
--

نگه بر آن رخ چون آفتاب نتوان کرد

به یک نگاه دل خویش آب نتوان کرد

بهر کجا بتوان خفت هر کجا گویی

 مگر به بستر بیگانه خواب نتوان کرد

بزیر تیغ ستمکاره خواب نتوان کرد
 بروز رفتن گلها شتاب نتوان کرد