هوش مصنوعی: اگر ماه شب‌گرد به چهره‌ی خورشید نگاه کند، حلقه‌ی گیسوی او را به دام می‌اندازد تا او را صید کند.

هوش مصنوعی: خوشحال باش ای کسی که عشق را درک می‌کنی، زیرا کلمات تلخ می‌توانند جان را بگیرند و عشق شیرین همچون لعل، رنج‌های دل را تسکین می‌بخشد.

هوش مصنوعی: اثر محو شدن آدمی در ابتدا چگونه می‌تواند به ما نشان دهد که او چه مسیری را طی می‌کند؟ آیا نمی‌دانیم که در دلش چه ترسی نهفته است و زندگی‌اش چطور جریان دارد؟

هوش مصنوعی: عشق نمی‌گذارد که بلبل به یاد تو از چشمانش خون ببارد. با این حال، چرا تو به خاطر من، که در دل تو جایش داری، از شوق این‌گونه بی‌تابی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی احساس غم و سختی را بیان می‌کند. شاعر از سنگدلی آسمان صحبت می‌کند و به نشانه‌ای از عشق و تلاش خود که شبیه فرهاد است، اشاره می‌کند. او در جستجوی چیزی ارزشمند در دل کوه‌هاست و نشان می‌دهد که در این مسیر با چالش‌های زیادی روبروست.

هوش مصنوعی: آیا صبح با رنگ‌های شفقی آغاز نمی‌شود، ای صائب؟ که در آن هر کسی با شوق و شادی به استقبال صبح می‌رود و لباس زیبایی به سر می‌گذارد.