هوش مصنوعی: زیبایی و جذابیت یک موضوع به خاطر وجود یأس و ناامیدی ما پوشیده شده است. مانند اینکه شمع در فانوس به خاطر وجود پروانه‌ای که خودخواهی دارد، روشنایی‌اش را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که چشمانمان را باز می‌کنیم، از خودمان دور می‌شویم. آغاز ما مانند جرقه‌ای است که پایان ما را رقم می‌زند.

هوش مصنوعی: از زبان ما، شادی و لذت زندگی به تلخی تبدیل شده است، چرا که تلخی میوه بادام باعث تلخی شکر هم می‌شود.

هوش مصنوعی: ما که در کنار خانه کعبه هستیم و احساس بی‌هدف بودن داریم، در واقع در حال آماده شدن برای سفر معنوی‌امان هستیم.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد که صائب، دلش به شدت تحت فشار و دچار مشکل شده است، چرا که سال‌هاست آرزوهای بی‌پایه‌اش را تحمل می‌کند و گویا به نوعی زیر بار این آرزوها به زمین افتاده است.