هوش مصنوعی: بیا که فاصله‌ات باعث شده مژگانم مانند سوزن به چشمانم زخم بزند. امشب نفس کشیدنم مانند این است که خاری در پیراهنم فرو رفته است.

هوش مصنوعی: امشب چشمانم به قدری از گریه‌ام می‌لرزد که گویا روز قیامت و روز حساب رسیده است. درد و غمی که در دل دارم، خانه‌ام را مالامال کرده و مژگانم مانند اهل محشر به حالت اضطراب درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: مرا به هم پیوندی عمیق با وجود و احساساتم وصل می‌کند، به طوری که دنیا برای من کوچک و محدود به نظر می‌رسد و در این شب، احساس می‌کنم همه چیز به دور از من است.

هوش مصنوعی: چشمی که با خورشید خود را هم‌تراز می‌دانست و فخر می‌کرد، اکنون به خاطر نداشتن بینش واقعی، مانند چشمی که در یک روزنه است، تاریک و ناچیز به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: شب گذشته، خنده‌های پنهانی که به من هدیه می‌کردی، همچون نمک بر زخم‌های نهان من است امشب.

هوش مصنوعی: متعجبم از اینکه چرا زندگی‌ام از هم نمی‌گسلد، زیرا در این شب، خم و پیچ موهای او مانند ریشه‌ای در جانم نفوذ کرده است.

هوش مصنوعی: در خانه‌ای که به تنهایی و بی‌هیچ شریکی در آن زندگی می‌کنم، چه کاری می‌توانم انجام دهم؟ امشب برای من تنها یک دانه نگرانی و رنج، به اندازه‌ی هزاران محصول و خوشی اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: دستی که صائب دیروز با آن خوش می‌گذرانید، امشب به دلیل دوری و غم، روی زمین آویزان است.