هوش مصنوعی: از دل پر از گلایه و ناراحتی‌مان فریادی بلند نمی‌شود، مانند جرس که در بی‌محل و بی‌فایده به صدا درمی‌آید، صدا و سیاهی دلمان نیز بی‌منطق و بی‌مقصد است.

هوش مصنوعی: هر جا که تیغی از محبت به دل برود، همچون خاری که در چشم به وجود می‌آید، درد و رنجی به همراه دارد که از عمق وجود انسان جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: از این نگاه‌های پرشور و برق‌آسا، آه و فریاد که چه بلاهایی بر سر گل کاغذی ما آورده‌اند و به ما رحم نکرده‌اند.

هوش مصنوعی: صائب، به چه دلیلی باید دهانمان را باز کنیم؟ آن چشمی که مثل سخن می‌گوید، اگر بخواهد، به ما هیچ جوابی نمی‌دهد.