هوش مصنوعی: ما چه مدت باید در آرزوی زیبایی بمانیم؟ چه زمانی می‌توانیم مانند آینه‌ای، جلوه و زیبایی پرنده افسانه‌ای را به نمایش بگذاریم؟

هوش مصنوعی: در این دشت پر از فریب، مانند سراب که جاذبه‌ای فریبنده دارد، ما با جان بی‌نفس خود به دنبال دنیا می‌رویم.

هوش مصنوعی: شور و هیجان عشق کجاست که ما بتوانیم مانند یک گردباد، تمامی موانع و دشواری‌های عشق را از سر راه برداریم؟

هوش مصنوعی: ای خدا، به ما بال و پر عطا کن تا مانند مسیح از این دنیای خاکی به آسمان‌ها پرواز کنیم.

هوش مصنوعی: با چشمی که به عمق درس‌های زندگی آگاه شده، افسوس که ما باید تنها به تماشای ظاهری بپردازیم.

هوش مصنوعی: غفلت و بی‌توجهی اجازه نداد که خود را پاک و آماده کنیم، پیش از آنکه به دریا برسیم.

هوش مصنوعی: دل تنگ ما در این دنیا نمی‌تواند به راحتی گره‌های خود را باز کند، حالا چطور می‌توانیم از محدودیت‌ها و تنگناهای زندگی رهایی یابیم؟

هوش مصنوعی: دل‌های تاریک ما مانند سرمه‌ای هستند که حرف‌های ما را بیان می‌کند، همچون طوطیانی که از آینه سخن می‌گویند و ما هم تلاش می‌کنیم تا روشنی و وضوح را به سخنان‌مان ببخشیم.

هوش مصنوعی: اگر ما در دعا و درخواست به شب‌های تار پناه ببریم، صبح امید از دل‌مان دور نمی‌شود.

هوش مصنوعی: ما زمانی که در جمع دیگران هستیم، ذهن‌مان پریشان است. آرامش و تمرکز واقعی‌مان زمانی به دست می‌آید که تنها و دور از جمع باشیم.

هوش مصنوعی: در نگاه افرادی که دلشان تیره و تار است، ما به مانند سپیده‌ی دروغین هستیم، حتی اگر در روشنی و نور همچون معجزه‌ای درخشان شویم.

هوش مصنوعی: هر کدام از اعضای وجود تو جذاب‌تر از دیگری است. چگونه می‌توانیم تنها به یک جا تسلیم شویم و از نگاه کردن به بقیه غافل بمانیم؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه در خطر و درد غرق شده‌ایم، اما نتوانستیم از تلخی‌های دنیای پر زرق و برق دور شویم و به راحتی از آن جدا شویم.