هوش مصنوعی: توانایی کجاست که بخواهی بر روی چشمان خیس و پر از اشک خود تکیه کنی؟ کشتی‌ام در دریای طوفانی آرامش ندارد.

هوش مصنوعی: شبنم از باغبان انتظار نمی‌کشد تا عشقش در کنارش باشد، چرا که کسی که دیده‌اش پاک است، نیازی به این انتظار ندارد.

هوش مصنوعی: با کسی که ناآگاه و بدسرشت است، نمی‌توان به سازگاری رسید. دل پاک و بی‌آلایش مانند دریاست که کسی را که از جنبه‌های مختلف آسیب‌دیده است، نمی‌تواند تحمل کند.

هوش مصنوعی: به قدری از صحبت‌های غیرقابل درک شنیده‌ام که اکنون خودم هم درباره‌ی چیزهای نادیده و ناپیدا سخن بگویم.

هوش مصنوعی: زندگی بدون عشق مانند غذایی است که طعمی ندارد. زندگی در این حالت تلخ و ناپسند است، مانند میوه‌ای که هنوز نرسیده و آماده نیست.

هوش مصنوعی: یاد بهشت همچون حلقه‌ای است که در خارج از در ورودی قرار دارد و در دل کسی که در گوشه‌ای از تنهایی و تنگنا زندگی می‌کند، آرام گرفته است.

هوش مصنوعی: انسانی که از دلبستگی و یا تجربه‌های تلخ گذشته آسیب دیده، به راحتی نمی‌تواند به زندگی و روحیه مثبت بازگردد. مثل سگی که از گزیدگی آسیب دیده و از آب می‌ترسد، او نیز از درد و زخم‌های خود به دوری و احتیاط روی می‌آورد. در واقع، این افراد ممکن است از روی ترس و تجربه‌های ناخوشایند، از رویارویی با موقعیت‌های جدید یا شنا کردن در آب‌های زندگی پرهیز کنند.

هوش مصنوعی: شور و حال من به خاطر سردی آسمان زیر پرده باقی مانده است، مثل آبی که هنوز نرسیده به مرحله جوش، در شیشه‌ای محبوس است.

هوش مصنوعی: خونی که آدم‌ها می‌نوشند، از شیر مادر بهتر است برای مردانی که به محبت دنیا پشت کرده‌اند.

هوش مصنوعی: کسی که دلش پر از غم و اندوه است، مثل کوهی سنگین به نظر می‌رسد و آرزو دارد که ای کاش صائب (شاعر معروف) هم در آغوش شعرش احساسات عمیق و دردش را به تصویر کشیده باشد.