هوش مصنوعی: وقتی که دست من به عنوان ظرفی خالی شده، می‌ای خواهم که در این گلویم بریزند، مثل شیشه‌ای که در آن نگه داشته می‌شود.

هوش مصنوعی: چه زمانی چاک گریبان من به دامن او می‌رسید؟ اگر می‌رسید، دستم به دامنش می‌چسبید.

هوش مصنوعی: گفتگوی من به قدری غمگین و پر احساس است که مانند اشک‌های رنگی شده است؛ به مقدار زیادی گریه کرده‌ام که گره‌ای در گلویم ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: کسی که از خود واقعی‌اش دور شده، نمی‌تواند ردپایی از خود پیدا کند. این شخص مانند کسی است که در جستجوی من است، اما در گمراهی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که دیدن زیبایی‌های بهشت و باغ‌های آن، سبب ناامیدی و دلسردی‌ام شده است و در نتیجه، دلم را به سادگی و بی‌خیالی در میدان‌ها و صحراهای بی‌ادعا سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: هوای چشمه خورشید را دارم، اما باران من هیچ رنگ و بویی ندارد و نمی‌تواند بال و پرم را بزند.

هوش مصنوعی: درد عشق، از یک راه حل به هزار مشکل تبدیل می‌شود، و کسی که در تلاش برای یافتن چاره باشد، خود دچار درد و رنج خواهد شد.

هوش مصنوعی: از شوق دیدارت، چشمانم پر از حس و عشق است، هرچند که دیگر نمی‌توانم به گذشته برگردم و آن لحظات را تجربه کنم.

هوش مصنوعی: هرچند در این گلزار با درد و رنج فراوان مواجه شده‌ام و چشمانم پر از خون است، اما طراوت و زیبایی من مانند گل رعنا از بین نرفته است.

هوش مصنوعی: در تلاش برای نگه‌داشتن آبرویم، احساس می‌کنم همچون مرواری در حال لرزیدن هستم. این وضو که در طول عمرم انجام داده‌ام، برای روح و جانم تازگی و طراوت به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: غم و غصه‌های ناشی از یتیمی از وجودم پاک نمی‌شود، صائب، مگر اینکه محیط اطرافم تغییر کند و مرا از این شرایط رها کند.