هوش مصنوعی: من دلی دارم که از درد و رنج پر شده و مانند گیاهانی که از سیلاب و طوفان آسیب دیده‌اند، شکننده و آسیب‌پذیر است.

هوش مصنوعی: اگر من از درد و رنج خود بگویم، این احساس تو را کمتر می‌کند، چون من مانند لاله‌ای هستم که گلابم را از خون خود گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: صبح، امید من به دلیل تلخی‌های روزگار در حال کم شدن است، مانند شکر که پس از آب خوردن از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: در غیاب تو، روزها و شب‌ها برای عاشقان به یکسان می‌گذرد، مانند دو رشته موی تاب‌خورده که به هم پیچیده‌اند.

هوش مصنوعی: غیر از این است که در قالب شکایت از فقر، زخم‌های بسیاری که سنجاب بر دلش زده، را نشان دهد.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است دلش به جام زرنگار آب بخواهد؟ وقتی در زمان تشنگی دستش به آب رسیده است.

هوش مصنوعی: از زاهدان خالی از احساس چه کمکی می‌توان انتظار داشت؟ وقتی که تو خود با تمام وجود به عبادت و امید روی آورده‌ای.

هوش مصنوعی: انصاف این نیست که در دروازه‌های غربت بمانی، در حالی که دوستی‌ها و محبت‌های قدیمی را فراموش کرده‌ای و به یاد آنها اشک نمی‌ریزی.

هوش مصنوعی: ای گل، تو چقدر به من نزدیک و آشنا به نظر می‌رسی، آیا به خاطر اشک‌هایی که از چشمان من ریخته شده، رنگ و روی تو این‌گونه شده است؟

هوش مصنوعی: این رنگ سرخ گل لاله از کجا به دست می‌آید؟ آیا تو از من خبر نداری که چشیده‌ام شراب ناب؟

هوش مصنوعی: امروز حرف‌های تو حال و هوای متفاوتی دارد. آیا به خاطر اینکه می ناب نوشیده‌ای، این طور صحبت می‌کنی؟