هوش مصنوعی: من در میان زیبایی‌ای اسیر شده‌ام که هیچ دیداری از آن در تخیلاتم نداشتم.

هوش مصنوعی: دل من در پای درگاه تو شکسته و پاره است، اما هر لحظه که نفس می‌کشم، چشمانم به تو خیره است.

هوش مصنوعی: زندگی و زیبایی‌ها تنها مخصوص افراد بزرگ و مشهور نیست، بلکه حتی کوچک‌ترین موجودات نیز می‌توانند دنیای خود را به شکل شگفت‌انگیزی تزیین کنند و از زیبایی‌های خود لذت ببرند. هر کسی در دنیای خود می‌تواند جشن و سروری داشته باشد، حتی اگر به اندازه سلیمان بزرگ نباشد.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است بینایان از کار تو غافل شوند؟ زیرا حرکت هر مویی نشانه‌ای از تدبیر و مدیریت توست.

هوش مصنوعی: در دل من دیگر هیچ بهره‌ای از خوش‌شانسی عشق باقی نمانده، جز حسرت و آرزوی بی‌نتیجه.

هوش مصنوعی: کجا است آن نیکی و خوش شانسی که به ما کمک کند؟ چرا که ما در تلاش هستیم تا به دنباله کاروان بیفتیم.

هوش مصنوعی: من همچون آب زلالی هستم که تا زمانی که به دریا نرسیده‌ام، در خودم غوغا و آشوبی را پنهان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: آسمان سبزی در زیر پای او خوابیده است، زیرا او به مقام والایی همچون سرو دست یافته است.

هوش مصنوعی: از شادی و شوقی که در دل دارم، مانند آب زلالی روشن و شفاف شده‌ام؛ چرا که زیبایی و دلربایی در دل پرخون من وجود دارد.

هوش مصنوعی: من که دل‌درد دارم و توجه‌ام فقط به آن ماه زیبایی‌ام معطوف است، هیچ‌گونه توجهی به دیگران که شبیه ماه هستند ندارم.

هوش مصنوعی: این مجنون، که تحت فشار و سرزنش زیادی قرار گرفته، به شدت ناراحت است و فریاد می‌زند که در این شهر کسی نیست که او را درک کند و به او کمک کند. احساس تنهایی و غم او به قدری عمیق است که هیچ کس نمی‌تواند به او برای حل مشکلاتش کمک کند.

هوش مصنوعی: از این شهر و باندهای ترس و آشفتگی به شدت رنج می‌برم، جایی را می‌خواهم که بتوانم خود را به آزادی ببرم و از این حال و روز رها شوم.

هوش مصنوعی: صائب، به این فکر می‌کند که آیا ممکن است به روشنایی و شکوه خورشید بزرگ برسد؟ هرچند در دل هر ذره‌ای از این عالم، آرزویی و امیدی نهفته است.