هوش مصنوعی: تو که با زیبایی‌های خود، به سادگی در نظر نمی‌آیی، به خاطر بی‌تابی و شورش روحی‌ات، به اندیشه‌های عمیق وارد نمی‌شوی.

هوش مصنوعی: از آن‌جا که به چشم زخم تو ایمنی ندارم، چرا مانند مروارید از صدف بیرون نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: در همه حال در نظر تو هستم و از لطافت وجودت سرشارم، اما تو همچون نوری که در نگاه می‌درخشد، هرگز در پیش نظرم نیستی.

هوش مصنوعی: دور شدن از آغوش افرادی که خوشبختی نمی‌آورند چه سودی دارد؟ تو با تمام زیبایی و لطافت خود از آغوشی که به آرامش نمی‌رسد، بیرون نمی‌آیی.

هوش مصنوعی: می‌توانی عشق و احساسات عمیق من را در دل پنهان کنی، حتی اگر در نگاه اول به چشم نیایی.

هوش مصنوعی: وقتی خبر آمدن من به تو می‌رسد و تو به حالت بی‌هوشی می‌روی، چرا به خانه‌ام نمی‌آیی بدون اینکه از حال من باخبر شوی؟

هوش مصنوعی: اگر نمی‌توانی به راحتی به من نزدیک شوی، دل تو را با آهی نرم و لطیف به آرامش می‌رسانم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی، با دستان و زبان خود می‌توانی به من ظلم کنی، اما اگر نمی‌توانی به من نزدیک شوی، نفس‌های بریده و بی‌رمق مرا یاری می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر دیگر به کنعان نمی‌آیی، حداقل به یاد عزیزانت باش و بوی پیراهنی را که از آن‌ها به یادگار داری، استشمام کن.

هوش مصنوعی: چند روزی مه در ابر پنهان می‌شود و تو مانند ماه از خانه‌ات بیرون نمی‌آیی.

هوش مصنوعی: مرا به امیدی دیگر دلگرم کن؛ اگر به وعده‌ات عمل نمی‌کنی، دست‌کم از سرکشی و بی‌وفایی خودداری کن.

هوش مصنوعی: من پیامی دارم که می‌خواهدم به پرسش‌های بی‌جواب و دل‌خورم پاسخ بدهی، اگر نمی‌خواهی بیایی، اشکالی ندارد.

هوش مصنوعی: از خانه خارج نشو، جوهر خود را به محیط نشان نده. اگر نمی‌توانی خود را از قید و بندها آزاد کنی، بهتر است در همین حالت بمانی و خود را مثل غنچه‌ای پنهان نگه‌داشته‌ای.