هوش مصنوعی: زمانی که زبان مانند پسته سبز شود، یعنی شاداب و پرنشاط باشد، اما بدون تو، سخن‌گفتن به مانند گره‌ای می‌شود که در پایان رشته کلام گم شده است. یعنی فقدان تو، باعث می‌شود که کلمات و گفتگوها معنای خود را از دست بدهند.

هوش مصنوعی: زمانی که نفس به شدت از دل و جان خارج می‌شود، مانند تیری که از کمان پرتاب می‌شود، هرچند که در جمع دوستان، نبود تو مانند دودی از شمعی است که خاموش شده باشد.

هوش مصنوعی: صدف به خاطر دوری گوهر و چمن به خاطر رفتن گل، آنقدر به خاک نرسیدند که من بدون تو به حال و روز آمده‌ام.

هوش مصنوعی: بیایید و این دوستان قدیمی را آشتی دهید، چرا که بی‌تو همچون روغن و آب از هم جدا شده‌اند و نمی‌توانند کنار هم بمانند.

هوش مصنوعی: وقتی که تو از چمن خارج شده‌ای، چمن بدون تو از گل‌ها و لاله‌ها هزار کاسه خون می‌خورد. یعنی نبودن تو برای چمن آنقدر دردناک است که به حالت زخم و آسیب دچار می‌شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان به روزهای دیگر فکر کرد؟ وقتی که صبح عید، یاد تو را که در کفن هستی، زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی شیشه شراب خالی می‌شود، نشانه‌هایی از نشئگی در دل باقی می‌ماند و غم و اندوه در چشمانم بیشتر می‌شود، زیرا تو در کنارم نیستی و این دوری بر من سختی می‌آورد.

هوش مصنوعی: پیام ناتوانی من چگونه ممکن است به تو برسد؟ زیرا تا زمانی که پیام به لب‌های من برسد، بدون تو، کلمات تبدیل به خون خواهند شد.

هوش مصنوعی: تو به دیاری دیگر رفته‌ای و حالا من در این غریبی، با دل پریشان، شب‌های تنهایی را سپری می‌کنم. وطن من بی‌وجود تو به شدت احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: لبخند تو مانند باغی است که دل را شاد می‌کند، همان‌طور که غنچه‌ها در پیله خود پنهان می‌شوند و چمن در absence تو پژمرده می‌شود.

هوش مصنوعی: به روی دل‌فریب تو، ای بهار زیبایی، قسم می‌خورم که دل صائب از حرف‌ها و سخن‌های بی‌تو سرد و بی‌روح شده است.