هوش مصنوعی: غنچهٔ خاموش تو درد و حسرتی را در دل پنهان کرده و با وجود سکوتش، غیرت و شوقی به زندگی و جوانی دارد که در آن جریان دارد. به نوعی، بهار و زندگی در وجودش جوش می‌زند و به دنبال بروز و شکوفایی است.

هوش مصنوعی: اگر زلف کسی بشکند، و زیبایی مدعیان بی‌رحم را نابود کند، خوشبختی و زیبایی همچنان بر دوش تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: عطسه‌ای همچون وزش بادی می‌تواند عطر نافه را از آستین دور کند، همانگونه که برف بر زلف‌های تو می‌پاشد.

هوش مصنوعی: آب حیات برای زیبایی و جوانی تو خشک مانده است، و سرو هم که در گل است، نمی‌تواند با تو برابری کند.

هوش مصنوعی: در عالم، زندگی و مرگ به هم وابسته‌اند و در واقع، شیرینی و تلخی به شکل زیبایی در کنار هم وجود دارند. خطی که بر لبانت نقش بسته، حاوی زهر و شکر است، یعنی زیبایی‌ات هم می‌تواند لذت‌بخش باشد و هم دردناک.

هوش مصنوعی: در حالتی از بی‌هوشی و حیرت عمیق به سر می‌بریم و نمی‌دانیم کی دوباره به خود خواهیم آمد و از این آشفتگی و عذاب رهایی خواهیم یافت.

هوش مصنوعی: آیا از شکایت‌های ما دلگیر می‌شوی؟ وقتی که موهایت پر از حرف‌های نامفهوم و آشفته‌است که برای تو جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم کنجکاو و بازیگوش تو با ناز و ظرافتش به گونه‌ای است که هر دو دنیا را به هم مرتبط کرده و در دل آن، اشاره‌های رازآلودی را نهفته دارد.

هوش مصنوعی: بوی پیراهن به خاطر اشتیاق و بی‌تابی‌ام به قدری قوی است که مرا به نزدیکی‌ات می‌کشاند، مانند گلی که برای شکفتن و نشان دادن زیبایی‌اش، چاک گریبانش را باز می‌کند تا آغوش تو را در آغوش بگیرد.

هوش مصنوعی: بین گوش و گوهر یک رابطه قدیمی و دیرینه وجود دارد، پس چرا سخن صائب در گوش تو جایی ندارد؟