هوش مصنوعی: با یک خنده به این دل خراب من لطافت ببخش و آن را از غم رهایی بخش تا بتواند دوباره شاداب و زنده شود.

هوش مصنوعی: خدا به آن ابر بی‌رحم که مانع تابش آفتاب من شد، پاداش بدهد!

هوش مصنوعی: دلم از غم و ناله پر است، می‌ترسم که قدرت شراب، ظرف شرابم را بشکند.

هوش مصنوعی: تو که دارای دل و دست هستی، قطره‌ای از آب را بریز که مانند گوهرهایی که به هم گره خورده‌اند، آب من نیز بتواند جاری شود.

هوش مصنوعی: در این باغ، من همان گلی هستم که هیچ‌کس به خاطر بی‌ارزشی‌ام، از من گلاب نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: مرا به هر نحوی که دوست داری عذاب بده، اما نگذار کسانی که حساب و کتاب دارند، به من رسیدگی کنند.

هوش مصنوعی: کسی که برای من سختی می‌کشد و در ازای آن، به دنبال دانش و معرفت است، از رحمت خدا بهره‌مند می‌شود و زندگی‌اش پاک و سفید می‌گردد.

هوش مصنوعی: شراب من به خاطر زیبایی و ویژگی‌های خاصش به خود می‌بالد، در حالی که به سختی می‌تواند زیبایی واقعی خود را نشان دهد و حتی چرخ روزگار هم نتوانسته به خوبی هنر آن را درک کند.

هوش مصنوعی: مرا به این آدم‌های بی‌ارزش وابسته نکن، از تکه‌ای از وجود خودت برای من کباب درست کن.

هوش مصنوعی: خجالت و شرمندگی که بر روی زمین به خاطر گناهانم احساس می‌کنم، کافی است. مرا به زیر خاک نفرست، زیرا می‌خواهم عذاب و مجازات خود را در این دنیا تحمل کنم.

هوش مصنوعی: آه که در این دنیا باران دلپذیری نیست که بخواهد چهره من را از خواب و غفلت بزداید.

هوش مصنوعی: سما اجازه‌ای ندارد که با نگه‌داری از من و محدود کردنم، نور و زیبایی‌ام را پنهان کند. چگونه می‌تواند ماهتاب که زیباست را در خود مستتر کند؟

هوش مصنوعی: در دو جهان، تاریکی و غم بر روی موی سفید من سایه افکنده است! مانند صبحی که با زیبایی و ارزش، خواب مرا سنگین کرده است.

هوش مصنوعی: به آب گوهر خود نگاه نکن، که ب نظر می‌رسد زیر و زبر شده است. دل خراب من را با چشم ظاهر ننگر.

هوش مصنوعی: تصویر زلفی که به دور رگ جانم پیچیده است، نشان‌دهنده لذتی عمیق و دردهایی است که در زندگی تجربه می‌کنم. عمر من به اندازه‌ای نیست که بتوانم از این پیچ و تاب‌ها رهایی یابم.

هوش مصنوعی: نسبت به آن گروه، صائب به شدت دلخور و عصبانی است که چرا بدون دلیل و بی‌احتیاطی، شراب ناب او را با تلخی می‌نوشند.