گنجور

غزل شمارهٔ ۶۰۲۲

سر به زانوماندگان را طاق می گردد سخن
چون مه نو شهره آفاق می گردد سخن
می کند جمعیت دل گفتگو را منتظم
از پریشان خاطری اوراق می گردد سخن
گر بیفشارند پای خامه را ارباب فکر
زود با عرش برین هم ساق می گردد سخن
بکر معنی را بود در سادگی حسن دگر
بی صفا از زیور اغراق می گردد سخن
می کند گه در مزاج سردمهران کار زهر
گاه زهر غصه را تریاق می گردد سخن
می کند این آب روشن را روان استادگی
از تأمل شهره آفاق می گردد سخن
رشته را اندازد از چشم گهر صائب گره
ناگوار طبع از اغلاق می گردد سخن

اطلاعات

وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

سر به زانوماندگان را طاق می گردد سخن
چون مه نو شهره آفاق می گردد سخن
هوش مصنوعی: سخنانی که از روی فروتنی و تواضع بیان می‌شود، به زودی مانند ماه جدید شهرت و شهرت جهانی پیدا می‌کند.
می کند جمعیت دل گفتگو را منتظم
از پریشان خاطری اوراق می گردد سخن
هوش مصنوعی: دل‌ها با هم در گفتگو به نظم می‌رسند و از آشفتگی‌های ذهنی خود رها می‌شوند، به گونه‌ای که سخنان به وضوح و هماهنگی در می‌آید.
گر بیفشارند پای خامه را ارباب فکر
زود با عرش برین هم ساق می گردد سخن
هوش مصنوعی: اگر قلم را به سختی بفشارند، اندیشه‌های بزرگ به سرعت با عرش آسمانی هم‌رتبه می‌شود و سخن به بلندی می‌رسد.
بکر معنی را بود در سادگی حسن دگر
بی صفا از زیور اغراق می گردد سخن
هوش مصنوعی: در زیبایی ساده و خالص، معنا و حقیقتی برتر وجود دارد، در حالی که وقتی زیبایی با زرق و برق افراطی همراه می‌شود، سخن از واقعیت دور می‌شود و به هم می‌ریزد.
می کند گه در مزاج سردمهران کار زهر
گاه زهر غصه را تریاق می گردد سخن
هوش مصنوعی: در مواقعی که سرد و بی‌احساس می‌شوم، گاه‌گداری کلمات آرام‌بخش و دل‌گرم‌کننده‌ای که شنیده‌ام، تاثیر خوبی بر روحیه‌ام می‌گذارد و به‌نوعی داروی غم و اندوه می‌شود.
می کند این آب روشن را روان استادگی
از تأمل شهره آفاق می گردد سخن
هوش مصنوعی: این آب زلال و روان به واسطه‌ی حرکت و جریانش، به نماد استقامت و پایداری تبدیل می‌شود و در نتیجه، در سراسر جهان به عنوان سمبل تفکر و تأمل شناخته می‌شود.
رشته را اندازد از چشم گهر صائب گره
ناگوار طبع از اغلاق می گردد سخن
هوش مصنوعی: چشم درخشان گوهر به دور انداختن رشته، باعث می‌شود که مشکل و مانع از طبیعت به وجود بیاید و سخن به دشواری برگردد.