هوش مصنوعی: تا کی باید مانند صدف، تنها به نشان دادن زیبایی های خود اکتفا کرد؟ اشک‌های حسرت را در دل نگه داشتن و آنها را به جای گوهر پنداشتن، به چه درد می‌خورد؟

هوش مصنوعی: چند وقت باید صبح را با درد و اندوه بگذرانیم؟ تا کی در این زمین خشک و بی‌ثمر به دنبال رشد گل و گیاه باشیم؟

هوش مصنوعی: خیمه وجودت را کنار بگذار، تا جایی که می‌توانی، مانند حبابی در انتهای یک پیراهن، با دریا از گفتگو و رابطه داشتن.

هوش مصنوعی: اگر در دوستی، احساس ناراحتی یا کدورت به وجود آید، در واقع به نوعی دانه‌ای از رنجش را در دل رابطه می‌کاریم. این احساسات تلخ ممکن است در ظاهر مخفی بمانند، ولی در دل همچنان باقی خواهند ماند.

هوش مصنوعی: وقتی که کمان آسمان در دست است، نشان می‌دهد که سرنوشت از بی‌فکری برمی‌آید، درست مانند هدفی که برپا شده است.

هوش مصنوعی: اگر انسان در دنیای نیستی به شکر و نعمت برسد، از لبه‌ی محبوب و معشوق خود می‌تواند بهره‌برداری کند.