هوش مصنوعی: هرگز نتوانستم به کسی که به دنبال هدف خاصی است اعتماد کنم، به همین دلیل دلم از کسانی که هیچ‌گونه انتظاری ندارند، آرام است.

هوش مصنوعی: با این که سینه‌ام مانند صدف پر از جواهرات است، اما نمی‌توانم به راحتی و با تیغ لب‌هایم را از هم جدا کنم.

هوش مصنوعی: آه من را مانند رشته‌ای از جواهرات می‌سازند و به هم متصل می‌کنند، زیرا به قدری درد و رنج کشیده‌ام که لبانم از غم و اندوه پر شده‌اند.

هوش مصنوعی: سپاسگزاری از خداوند را بجا می‌آورم که تنها یک سخن دارم، هرچند که در ظاهر و در دنیا شاید از دو لب بیان شود.

هوش مصنوعی: اگر تب و بیماری بر من غلبه کند، ناله‌هایم مانند صدای زنگی که از درد به صدا درمی‌آید، به گوش همه خواهد رسید و من به فریاد خواهم آمد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم مانند گل از درد و زخم‌های دل به سخن بیایم؟ وقتی که وفا بر لبانم خاموش است و نمی‌توانم از شکایتم بگویم؟

هوش مصنوعی: چون کسانی که با دل و جان به حقیقت‌ها توجه دارند، من هم از گفتن حقیقت ترسی ندارم. من مانند آن غنچه‌ای نیستم که فقط با وزش باد باز شود و به راحتی خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: هرچند که چشمانم از گریه پر است و قلبم نیز دلتنگی دارد، اما مثل کاسه‌ای خالی، لب‌هایم فقط صدای ناله می‌کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه به طور نادرست و بی‌دلیل زیاد صحبت کردم، حالا وقتی که صحبت می‌کنم، لبانم در ترس و اضطراب لرزیده می‌شود.

هوش مصنوعی: این بخشی که به من تعلق گرفت، از سکوت و آرامش به وجود آمده و به نظر می‌رسد که بعد از این باعث جدایی و دوری من خواهد شد.

هوش مصنوعی: شکستگی رنگ از نقص زبان کمتر نیست. از ضعف خودم نکند که لب‌هایم بی‌حرکت بمانند.

هوش مصنوعی: اگر از دل تنگ و ناراحت خونم هم بریزد، همچون غنچه‌ای که به نسیم صبحانه خواهش نمی‌کند، زبانم چیزی نمی‌گوید.

هوش مصنوعی: عشق من به اندازه‌ای عمیق و زنده است که جانم را فدای آن می‌کنم. اکنون به خوشحالی به محبوبم رسیده‌ام و این شادی به گونه‌ای است که لب‌هایم را شیرین می‌کند.